Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy Jezus miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych.

Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”.

Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział.

Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.

Kłopoty z nastolatkami to rzecz powszechna. Człowiek potrzebuje czasu, żeby dojrzeć. Dlatego dojrzali powinni mieć wyrozumiałość, służyć dobrą radą i cierpliwie znosić. Jakże inaczej na tym tle wygląda ta rodzina, którą nazywamy Świętą… Dziecko poucza nie tylko swoich rodziców, skądinąd prostych ludzi, lecz i uczonych nauczycieli. A podstawowa nauka płynąca z Jego słów to przynależność do innego Ojca. Najważniejszego. Co nie przeszkodziło Mu wrócić do Nazaretu i być posłusznym. Kiedy z bólem serca poszukujemy siebie na rozmaitych ścieżkach własnego życia, warto zadać sobie pytanie, czy tam, gdzie jesteśmy, znajdujemy się w tym, co należy do Ojca. I czy On faktycznie jest najważniejszy.