Osoby konsekrowane - co mówią o powołaniu?

  Archiwum prywatne

"Odkrywam, jakim skarbem Kościoła jest odnowiony obrzęd konsekracji, jak niesamowita jest tajemnica zaślubin z Synem Bożym, dokonujących się przez modlitwę konsekracyjną odmawianą przez biskupa. Dziewica ukazuje rzeczywistość nieba już tu na ziemi. Nie jestem godna udziału w tej łasce, a jednak zostałam do niej zaproszona. Radość, wdzięczność… I coraz głębsze przekonanie, że moim zadaniem jest nie tyle podejmować ciągle nowe akcje, ile po prostu być z Nim" - Beata Bodzioch, dziewica konsekrowana.

Czytaj więcej: Bo nadchodzą gody Baranka 

  Roman Koszowski

− Co zachwyca mnie w życiu monastycznym? Dobrowolność. Ludzie się nad nami tak użalają, jakby ktoś nas do czegoś zmuszał. A nikt nas nie zmusza. Myśmy tu same przyszły. To nasza życiowa szansa na spełnienie najgłębszych pragnień i marzeń. Istotą naszego powołania jest coś, co szczególnie mnie pociąga: bezinteresowne uwielbienie. Nie jesteśmy po to, by coś od Pana Boga wyprosić. To szczytne powołanie, ale nie nasze. Nie jesteśmy po to, by coś dla Pana Boga zdziałać. To szczytne powołanie, ale nie nasze. Jesteśmy po prostu po to, by Go uwielbić. Za darmo. I na nic więcej się nie oglądać. Najlepszym opisem życia kontemplacyjnego są słowa z Listu do Hebrajczyków: „Wytrwał, jakby widział Niewidzialnego” – opowiada s. Małgorzata Borkowska (historyk, pisarka, doktor honoris causa KUL).

 Czytaj więcej: Pocałunek zza krat

więcej na następnej stronie