Pan Bóg nie ma wnuków. Wychowujemy dzieci do „do wiary” czy świadomego, wolnego wyboru?

W życiu pewne są jedynie dwie rzeczywistości: śmierć i podatki – słyszę co chwila. Oooo, nieprawda! Pewne jest również to, że gdy na zebraniu kilkudziesięciu dorosłych chrześcijan poruszy się temat młodych odchodzących od Kościoła, po spotkaniu pozostanie kilka/kilkanaście osób, które powiedzą: „To nasza historia!”. Przerobiłem to już kilkadziesiąt razy.

Osoby te zazwyczaj wchodzą w mantrę rozdrapywania ran, samooskarżania, dramatycznych pytań: „Co zrobiliśmy nie tak?”, albo (to również ślepa uliczka) starają się działać przemocowo, stosując mechanizmy, które dotąd sprawdzały się na krótką metę, gdy ich pociechy były młodsze i nie decydowały jeszcze o swoim losie. Niewielu rodziców i dziadków przygląda się temu procesowi z pełnym ufności w Boże prowadzenie spokojem.

Powiedzmy sobie szczerze: sytuacji nie ułatwiają słyszane od czasu do czasu z ambon dramatyczne hasła: „I gdzie są wasze dzieci? Dlaczego nie widać w kościele waszych wnuków?”. Przez lata dominowała narracja, że wiara jest dziedziczona, niemal wyssana z mlekiem matki, i nie mówiło się zbyt wiele o wolności, w jakiej wybieramy Tego, który sam „wybrał nas przed założeniem świata”, ani o tym, że bunt jest wkalkulowany w proces dojrzewania do dorosłości.