Najnowsze Wydania
-
GN 11/2025 Dokument:(9174818,Dobroczyńca Józef)
-
GN 10/2025 Dokument:(9166020,Nadzieja w Miłosierdziu )
-
GN 09/2025 Dokument:(9158736,Jest poważnie )
-
Historia Kościoła 2(8)/2025 Dokument:(9154032,Jan Paweł II mówił, że judaizm nie jest dla chrześcijan rzeczywistością zewnętrzną. Czy dziś rozumiemy to lepiej?)
-
GN 08/2025 Dokument:(9150783,Sztuka w zranionym świecie)
Podeptane braterstwo
Nie zamierzam dywagować o tym, czy uchodźcy koczujący przy naszej granicy z Białorusią to ofiary systemu, czy ustawka prezydenta Łukaszenki; czy należy ich przyjmować, czy też odgrodzić się od nich kolczastym drutem. Nie będę też roztrząsał, czy przyjęcie do Polski uciekających przed talibami Afgańczyków to normalny ludzki odruch, czy wprowadzanie do kraju konia trojańskiego. Zostawiam to innym. Ja chcę napisać o podeptanym braterstwie.
Dokąd nas prowadzi Franciszek?
Proces synodalny, w który chce nas wprowadzić papież Franciszek, wielu jawi się jako rzeczywistość co najmniej enigmatyczna. Już sam temat Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbędzie się w 2023 roku, brzmi na pierwszy rzut oka dość niejasno: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Ponadto Papież przekształca to wydarzenie w coś na kształt drogi, która rozciągnie się na okres dwóch lat i zacznie już wkrótce, bo 9-10 października w Watykanie. Dokąd nas prowadzi Ojciec Święty?
Decydujący moment
„Znajdujemy się w decydującym momencie życia Kościoła i świata”. To fragment z „Vademecum” – jednego z dwóch dokumentów przygotowanych przez Stolicę Apostolską na potrzeby rozpoczynającego się wkrótce procesu synodalnego. Słowa ważne, pokazujące, jakie intencje legły u podstaw decyzji Franciszka, aby zwołać kolejny synod – tak dziwnie rozciągnięty w czasie i poświęcony samemu problemowi synodalności.
Religijne symulakry i „katolicki” antydialog
Możemy mieć świetne pomysły na duszpasterska reformę Kościoła, trafne intuicje i spektakularne diagnozy. Możemy mieć nawet szczere chęci i autentyczną wolę zaangażowania w zmiany. Nic z tego. Żadna poważna, autentyczna zmiana w Kościele nad Wisłą nie nastąpi, jeśli nie nauczymy się z sobą rozmawiać.
„Amoris laetitia” i doktrynalna gra czterech kardynałów, czyli moja odpowiedź na „dubia” ks. profesora Pawła Bortkiewicza
Jakiś czas temu na portalu PCh24 ks. prof. Paweł Bortkiewicz TChr opublikował artykuł, który, jak twierdzi, stanowi swego rodzaju glosę do mojego sporu z redaktorem Pawłem Chmielewskim z PCh24 – sporu zasadniczo dotyczącego rozumienia pojęcia T(t)radycji, choć nie tylko. Tekst Księdza Profesora jest w moim odczuciu na tyle ważny, że postanowiłem na niego odpowiedzieć.
Covidowa (nie)odpowiedzialność
Pandemia koronawirusa to nie tylko choroba, śmierć lub rozmaite powikłania, z którymi zmagać się musi spora część ozdrowieńców. To nie tylko dramaty finansowe, życiowe, utrata pracy, izolacja, alienacja i rozpad relacji międzyludzkich, a także frustracja – zwłaszcza wielu spośród tych, którzy w aktualnym kryzysie dostrzegają także winę zarządzających systemem społecznym decydentów. Pandemia to również rodząca głębokie poczucie bezradności niepewność. I może właśnie ona sprawia, że radykalnie polaryzują się nie tylko opinie ale i postawy – tak bardzo, że przyszłe skutki wytworzonej przez nie międzyludzkiej wrogości już dziś są trudne do przewidzenia i opisania.
