Podeptane braterstwo

W kwestii aktualnego problemu przyjmowania uchodźców, o który w Polsce toczy się dyskusja,  mam swoje zdanie, a jednocześnie – zbyt mało danych, żeby w sposób odpowiedzialny publicznie nim szafować. Wiem, jak bardzo wrażliwy to punkt, w którym przecinają się z sobą empatia i społeczny lęk o własne bezpieczeństwo, miłość bliźniego i polityczna strategia. Nie prosto znaleźć tu jednoznacznie właściwą miarę. W tle tego rodzaju dyskusji, które w ostatnim czasie znów przetaczają się przez opinię publiczną, wybrzmiewa jeszcze jedno, chyba ważniejsze dla mnie, bo bardziej podstawowe pytanie: Co my, jako chrześcijanie, zrobiliśmy z naszym braterstwem?

Siedzimy sobie w naszym kraju nad Wisłą zakopani po uszy w naszych lokalnych, mniejszych i większych pandemiczno-szczepienno-egzystencjalnych problemach. Nie bagatelizuję ich. Dla jednego końcem świata jest to, że mu każą w maseczkach chodzić i ręce dezynfekować, dla innego – że przez lockdown zbankrutował i nie wie, co dalej robić. Codzienne życiowe trudności absorbują, wikłają i pochłaniają uwagę. Nie zawsze są skrojone na naszą miarę. Bywa, że nas przerastają, a czasami to my uparcie je sobie namnażamy. Gdybyśmy jednak na chwilę zdołali oderwać się od naszego podwórka i rozejrzeć się uczciwie wokół siebie, dość szybko zauważylibyśmy, że nie jesteśmy pępkiem świata; że poza nami istnieją inni ludzie, inne dramaty, a także „inny” Kościół – obiektywnie rzecz ujmując zdecydowanie bardziej cierpiący i potrzebujący naszej uwagi.

Piekło chrześcijan (nie tylko zresztą chrześcijan) w Afganistanie to tylko jeden z przykładów, który ostatnio mocno nas porusza. Ale przecież podobnych przykładów można by mnożyć. W końcu miejsc na świecie, gdzie w chwili obecnej nasi bracia w wierze oddają życie za Jezusa, gdzie są prześladowani, torturowani i mordowani, jest o wiele więcej. Gdy raz na jakiś czas temat wypłynie, a media pokażą wstrząsające sceny, wówczas się wzruszamy, przejmujemy, na chwilę może mobilizujemy. Później wszystko wraca do „normy”, a my – mam niestety takie wrażenie – do swego znieczulenia. W końcu Afganistan jest daleko, a my tu mamy własne problemy i lokalne wojny podjazdowe. Podobnie było po wybuchu w bejruckim porcie, w Libanie. Widzieliśmy w telewizji wstrząsające zdjęcia, mobilizowaliśmy się do modlitwy, do finansowej ofiarności. Tak było rok temu. Dziś – nie waham się tego powiedzieć, choć może generalizuję – jako chrześcijanie zapomnieliśmy o naszych braciach i siostrach w Libanie. Zapomnieliśmy, że w wyniku eksplozji najbardziej ucierpiała chrześcijańska część miasta – do dziś w znacznej mierze wciąż nieodbudowana. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że mieszkańcy Libanu z powodu polityczno-ekonomicznego kryzysu nie mają w tej chwili w całym kraju prądu i benzyny, że nawet zabijają się o resztki paliwa, w sklepach brakuje żywności i lekarstw, ludzie zaczynają głodować, a wartość libańskiej waluty w stosunku do dolara w ciągu roku zmalała szesnastokrotnie. Co to znaczy? Że chrześcijanie – głównie młodzi, dobrze wykształceni – uciekają, opuszczają Liban. Że ostatni, największy przyczółek chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie kurczy się w zastraszającym tempie. Że miejsca, w których rodziło się chrześcijaństwo, w których przebywali Jezus i apostołowie, przestają być chrześcijańskie. Tracimy nasze korzenie, dziedzictwo, tożsamość. Tylko że jakoś nas to nie martwi – chyba, że chwilowo, lokalnie i medialnie. Oczywiście, absolutnie nie chodzi mi teraz o segregowanie ludzi wedle wyznania i wspieranie tylko „swoich”. Chcę jednak zwrócić uwagę na pewne poczucie przynależności i samoidentyfikacje – na to, co pozwala mi spojrzeć na chrześcijan przeżywających dramaty w różnych częściach świata nie tylko jak na Afgańczyków czy Libańczyków, ale jak na część mnie samego – na moich braci i siostry w Chrystusie. Chodzi więc o braterstwo, o którym zapominamy. A przecież okazji, żeby pamiętać jest wiele. I żeby pomagać również. Wciąż funkcjonują instytucje, za pośrednictwem których możemy w sposób pewny wspierać chrześcijan – na przykład w Libanie, Syrii, w innych miejscach Bliskiego Wschodu i nie tylko – pomagając im przetrwać i przeżyć, żeby nie musieli opuszczać ziemi danej im przez Boga. Wciąż istnieje modlitwa, która góry przenosi. Wciąż istnieją także rozmaite znaki jedności i wsparcia, które możemy wysyłać – nawet za pośrednictwem naszych mediów społecznościowych. Dla nas to niewiele, dla nich – niewyobrażalnie dużo. Może więc warto na moment oderwać się od siebie i uświadomić sobie, że u kresu naszego życia bardziej niż z modlitw źle odmówionych sądzeni będziemy z podeptanego braterstwa.