Mk 6,30-34 

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Sami osobno… Mk 6,31

Sekwencja różnych przestrzeni. Od środowisk misji, przez ich grupę Dwunastu wokół Jezusa, a następnie propozycję bycia z samym sobą czy oglądanie tłumu z dystansu, bo zajmuje się nim Mistrz. Uwaga apostołów skoncentrowana na działaniu i nauczaniu zostaje przekierowana ku spotkaniu z samymi sobą oraz z Ojcem. Tekst grecki podsuwa: „wy sami według siebie/swojego indywidualnego, własnego ja” udajcie się na miejsce pustynne w celu relaksu, w którym zawarta jest propozycja obrócenia się ku Bogu. Nie mają zajmować się napływającymi tłumami ani przeszłością, lecz dostrzec siebie jako należących do Ojca, stworzonych na Jego obraz i podobieństwo. Bez zaprzeczania, bez odcinania się. W pojednaniu, dobrym spotkaniu ze Stwórcą.