Mk 8,11-13

Faryzeusze zaczęli rozprawiać z Jezusem, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął w głębi duszy i rzekł: «Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę, powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu».

A zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę.

Czemu to plemię domaga się znaku? Mk 8,12

Przeglądając w księgarniach tytuły katolickich książek, można odnieść wrażenie, że chrześcijaństwo to głównie licytowanie się cudami. Liczy się ich ilość i niezwykłość, jakby udowadniały, kto ma lepszy kontakt z Bogiem. Chwytamy się nieraz coraz to nowych imion świętych i form pobożności. Przeskakujemy z modlitwy na modlitwę, z nowenny na nowennę, z litanii na litanię – niezauważenie wpadając w pułapkę myślenia, że nowsze znaczy lepsze. W tym momencie staje przed nami Jezus i pyta: „Czemu domagasz się znaku?”. Nie proś o kolejny, ale proś o dar wiary w te znaki i cuda, które już otrzymałeś.