„Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem” (Iz 50,5)

Słowa mają moc. Mogą krzepić człowieka albo go znieważać. Można nimi opluć, rzucając w twarz obelgę i pobić do krwi, zostawiając niegojące się rany. Ale słowem można też pomóc strudzonemu, podnieść go z rozpaczy i dodać sił, karmiąc nadzieją jak chlebem. Słowa mogą oskarżać albo bronić, potępiać lub ocalać. „Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie” – mówi Sługa Pański o Bogu, który słowem stworzył i Słowem zbawił świat. W słuchaniu idzie do końca. Nie broni się przed upokorzeniem, nie uchyla przed ciosami. To posłuszeństwo niewolnika? Nie, to pewność: „Oto Pan Bóg mnie wspomaga”. Niewinny wystawia się na okrucieństwo ludzkich słów, bo wie, że Bóg jest blisko, a Jego słowo ma moc uwolnienia. Wiara w siłę słowa nie bierze się znikąd. Rodzi się ze słuchania. Słuchać jak uczniowie to znaczy być we wspólnocie. To znaczy żyć w bliskości. Z niej płynie siła, by stawać twarzą w twarz z prześladowcami. Bóg daje słowo, które umacnia.

Mt 26,14-25 

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?»

On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda».

Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?»

On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

Czytaj: biblia.gosc.pl

Nauczyciel mówi: Czas mój  jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. Mt 26,18

Dzisiejsza Ewangelia zapowiada zdradę Judasza. Opis jest wstrząsający: Bóg zna przewrotność myślenia człowieka, którego przecież wciąż kocha. Ale zna też serca innych, których prosi o przygotowanie Paschy. I wypowiada wprost słowa: „u ciebie chcę urządzić Paschę”. To bardzo osobisty zwrot. Spróbujmy z tym zdaniem wejść w przeżywanie Wielkiego Czwartku. Pomyślmy przez chwilę: kogo Jezus we mnie widzi? Czy jestem w stanie przygotować miejsce w sobie na autentyczne przeżywanie Eucharystii? Do czego jestem gotów?