Łk 1, 46-56

Maryja dziękuje za wcielenie Syna Bożego

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

W owym czasie Maryja rzekła:

«Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».

Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Wielbi dusza moja Pana.
Łk 1,46

Czy zdolny jestem do tego, aby wielbić Boga i dziękować człowiekowi? Dostrzegać w codzienności błogosławieństwo, a nie tylko przekleństwo? Dziękować, a nie przeklinać? Odkrywać słowami przed sobą i innymi dobro i piękno, a nie delektować się słabością i złem? Słowa Maryi stają się dla nas drogowskazem. Źródło Jej radości i uwielbienia jest w Bogu, który spogląda na człowieka. W pokornym przyjmowaniu tego, co On daje. A daje wiele, aby działy się wielkie rzeczy w życiu każdego z nas. To On z miłosierdziem pochyla się nad nami. Przemienia to, co słabe w oczach świata, w naszą siłę. Z mocą chroni, karmi, podtrzymuje i ujmuje się za nami. Wierny jest słowu danemu człowiekowi. To wyśpiewuje Maryja. A jakie słowa ja wyśpiewuję u progu każdego nowego dnia?