Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Niech mi się stanie według słowa twego.
Łk 1,38

Od XIII wieku ojcowie dominikanie tymi słowami litanii zwracają się do Maryi: „Najśliczniejsze stworzenie. Wyższa nad pokolenie. Bożych spraw utwierdzenie. Cała czysta jak istnienie. Przyjaźni połączenie. Święta Maryjo, módl się za nami”. Prałaci i kardynałowie mówili o niej: „Strzeżcie się litanii braci kaznodziejów, gdyż czyni rzeczy dziwne”. Skąd zadziwiająca moc tych słów i co zadziwia w dzisiejszej Ewangelii? Pokora. Boga i Maryi. Początek i pełnia wszystkiego. Bóg uniża się, aby wejść w historię człowieka. Maryja pokornie przyjmuje słowa anioła, aby włączyć się w historię Boga. I tylko dzięki Niej ukazuje się piękno stworzenia, zbawienia, przebaczenia i przyjaźni. Maryjo pokorna, módl się za nami.