Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».

Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».

A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Powszechne uznanie, wysoka pozycja społeczna, niezależność – to wartości cenione w dzisiejszym świecie. Wianuszkiem wiernych fanów też mało kto gardzi. Tym większy szacunek budzi wyznanie Jana Chrzciciela: „po mnie idzie Ten, któremu nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. Zachwyca jednak nie tyle postawa uniżenia, ile gotowość Jana do jednoznacznego wskazania na Jezusa. To właśnie wejście w osobową relację z Nim ma kluczowe znaczenie dla zbawienia człowieka. Potrzeba więc światu ludzi zdolnych do wiarygodnego świadczenia o Bożym Baranku, który gładzi grzechy świata i daje życie wieczne! Bo choć stoi On pośród swego ludu, oczy wielu mają ciągle poważne trudności, by Go dostrzec lub rozpoznać, a Jego autentyczni świadkowie bywają – w obiegowej opinii – raczej mało popularni.