Święci Abrahamie i Samuelu, módlcie się za nami

Hbr 11, 32-40

Nie starczyłoby mi bowiem czasu na opowiadanie o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie, Samuelu i o prorokach, którzy dzięki wierze zdobyli królestwa, dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnice, zamknęli paszcze lwom, przygasili żar ognia… (Hbr 11, 32).

Bardzo lubię kościoły, w których znalazło się miejsce dla świętych Starego Testamentu. Obok świętych „po Chrystusie”, można zatrzymać się przy figurach i obrazach przedstawiających św. Abrahama, św. Mojżesza, św. Ezechiela, św. Samuela, św. Dawida… Dzisiejsze I Czytanie z Listu do Hebrajczyków bardzo mocno akcentuje tę rzeczywistość – Kościoła zakorzenionego w wierze patriarchów, proroków i świadków wiary w Jedynego Boga. Zarazem autor tekstu natchnionego podkreśla, że pomimo najbardziej spektakularnych przykładów wierności aż po śmierć, nawet męczennicy Starego Przymierza „nie otrzymali przyrzeczonej obietnicy, gdyż Bóg, który nam lepszy los zgotował, nie chciał, aby oni osiągnęli doskonałość bez nas”. W skrócie: dopiero Wcielenie i Zmartwychwstanie Chrystusa jest spełnieniem obietnic i podstawą doskonałości w wierze. Oby tylko nigdy więcej w Kościele nikt nie chciał tego błednie rozumieć jako rzekomą pochwałę poczucia wyższości nad Żydami. Wystarczająco dobitnie zganił uleganie takiej pokusie św. Paweł w Liście Rzymian: „nie wynoś się ponad te gałęzie. A jeżeli się wynosisz, [pamiętaj, że] nie ty podtrzymujesz korzeń, ale korzeń ciebie” (Rz 11,18). Wyrastamy z ognia wiary świadków Boga Jahwe. Chrześcijaństwo nie jest żadną „nową religią”, ale spełnieniem tych wszystkich obietnic i nadziei, trzymanie się których doprowadziło naszych ojców w wierze (określenie Benedykta XVI) do ofiary z własnego życia.