A ja nie wiedziałem

Gdy Jakub zbudził się ze snu, pomyślał: «Prawdziwie Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem». (Rdz 28, 16)

Mój pierwszy prawdziwy punkowy koncert. Buldożery wyjechały, by demolować ustawioną w Spodku scenografię, a ja nie wiedziałem, że to element narracji koncertu Armii, która za chwilę wyjdzie na scenę, by w legendarnym składzie zagrać pierwszą płytę. Nie wiedziałem, że po latach aż trzech muzyków z tej omijającej kościoły szerokim łukiem ekipy opowie o spotkaniu żywego Boga, a ja nagram do książki ich poruszające świadectwa. Po latach kumpel przypomniał mi, że wiele lat wcześniej, w czasie spotkania wspólnoty… modliłem się za Tomka Budzyńskiego. Kompletnie o tym zapomniałem. Czy Bóg nie słucha nas uważnie, gdy opowiadamy Mu o marzeniach? „Mówisz Bogu komplementy, prosząc Go o wielkie rzeczy” – podpowiadała Teresa z Avila.

„Macie takie cyniczne gęby, ale kryje się w nich tyle ciepła i miłości” – z właściwą sobie, nieznającą politycznej poprawności bezpośredniością rzucił w Hermanicach ojciec Jan Góra, a ja nie wiedziałem jeszcze, że po latach będę przeprowadzał z nim rozmowy o papieskich błogosławieństwach dla jego szalonych pomysłów. Na te rekolekcje do namiotowego miasteczka pod Ustroniem przyjechał Stefan Wilkanowicz i opowiadał o początkach wydawnictwa „Znak”, a ja nie wiedziałem jeszcze, że ta oficyna po latach wyda trzy moje książki.

Dorota mieszkała w potężnym bloku kilkaset metrów ode mnie i pewnie wielokrotnie mijaliśmy się w sklepie czy autobusie, a ja nie wiedziałem, że zostanie moją żoną. 
Przez lata marzyłem o tym, by pracować „w słowie”, a na krużgankach przy ul. Stolarskiej w Krakowie czułem się jak w domu. Podpatrywałem Badeniego i braci w białych habitach, nie mając bladego pojęcia o tym, że po latach będziemy ramię w ramię głosili Słowo.

Chodziłem do przedszkola przy ulicy Krzyżowej 1 i nie wiedziałem, że po latach na jego miejscu stanie nowoczesny Dom Kultury, w którym będzie spotykała się nasza wspólnota. Nie miałem o tym pojęcia jeszcze w chwili, gdy Józek Wolny  - nasz fotoreporter zaprosił mnie na wernisaż swych zdjęć. Wszedłem do pięknej sali zdolnej pomieścić ponad dwieście osób i pomyślałem: „Idealne miejsce dla wspólnoty”. Nikomu o tym nie szepnąłem. Jeśli jest to plan Boży, On sam się zatroszczy o wszystko. Kilka dni później usiadłem przy stoliku na kursie Alpha, gdy nagle jedna z dziewczyn rzuciła: „Byliście kiedyś w Domu Kultury na naszym osiedlu? Pracuje tam dziewczyna, która siedzi przy sąsiednim stoliku”.

Po latach widać, jak puzzle zaczynają do siebie idealnie pasować.

Czego w tej chwili nie wiem? Nie chcę wiedzieć. Otwieram się na to, co nieznane.