Bóg daje radę. Ale warto Mu pomóc

Autor tych słów działał około 1,5 wieku po pierwszym Izajaszu, już w czasach – a jakże, często przychodzi to powtarzać – niewoli babilońskiej. I należał zapewne do „szkoły Izajasza”. Naród wybrany przygnieciony był w tym czasie ciężarem klęski, jaka go spotkała: Juda upadł, naród poszedł na wygnanie; zburzona została jego stolica, Jerozolima, a wraz z nią świątynia. Ta, w której mieszkał Bóg i w której miał na zawsze wśród swojego ludu pozostać. Przygnębionemu ludowi prorok zapowiada, że „czas jego służby się skończył”. Dlaczego? Bo „nieprawość jego odpokutowana, bo odebrał z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy”.

Niewola babilońska była karą za grzechy Izraela. Ale Bóg nie zapomniał o swoich dzieciach. Teraz daje im nową szansę. „Przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę”; „Jego nagroda – nie kara! – z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata”. Podobny będzie do pasterza, który pasie swoją trzodę, „gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie”. Izrael niekoniecznie na uwolnienie zasłużył. Ale skoro odebrał karę za grzechy, Bóg tych, którzy pozostaną Mu wierni, nagrodzi.

Co Izrael ma zrobić? W żaden sposób Bogu nie pomoże. Wyzwolenie Izraela z niewoli to będzie wyłącznie Jego sukces. Ale naród ma „przygotować Mu drogę”. W tamtych czasach nie istniały drogi takie, jakie dziś znamy; raczej były to szlaki, którymi przemieszczali się ludzie. Przygotowanie drogi znaczy tyle co odgruzowanie tego, co zostało zasypane, naprawienie zniszczonych przepraw... Po to, by ten, który przychodzi, nie musiał kluczyć.

Przygotowanie Bogu dróg jest wyzwaniem także dla nas. Losy świata toczą się niekoniecznie tak, jak byśmy sobie życzyli. Bóg jednak z najtrudniejszymi i najbardziej zagmatwanymi sytuacjami łatwo może sobie poradzić. Naszym zadaniem jest, by pomnażając w świecie dobro, to zadanie Mu ułatwić.