Zgorszenie, przebaczenie, wiara

Łk 17, 1-6

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą. Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu dla jednego z tych małych. Uważajcie na siebie!

Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli będzie żałował, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu».

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna».

Uważajcie na siebie! Łk 17,2

Zgorszenie, przebaczenie, wiara. Trzy zachowania, czy raczej postawy. Co je łączy? Kluczem do zrozumienia tej Ewangelii jest doświadczenie wspólnoty. Zgorszenie to stan, kiedy stajemy się gorsi przez zachowanie drugiego. Ostrzegając uczniów, Jezus przypomina o odpowiedzialności, jaką mamy za siebie nawzajem. Przebaczenie z kolei to czyn niezbędny, jeśli jakakolwiek wspólnota międzyludzka ma przetrwać. Bez niego pozostaje wzajemne oddawanie sobie złem za zło i wymierzanie sprawiedliwości według ludzkich kryteriów. I wreszcie wiara, której nie zdobywamy przecież sami, lecz którą dostajemy przez pośrednictwo Kościoła. W nim również ma ona szansę wzrastać i rozwijać się.