Wielki finał symfonii Izajasza

W każdej epoce Kościoła misyjne poczynania chrześcijan przyrównywano do tego tekstu, ze zdumieniem stwierdzając, że nabiera on pełnego blasku dopiero w świetle zmartwychwstania Chrystusa. Zapowiedź: „Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki”, odnajduje sens w posłaniu Jezusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mt 16,15). Przepowiadanie Chrystusowego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią ma na celu przełamanie ciążącego na ludzkich dziejach przekleństwa wieży Babel. W głębi ludzkiego serca, zatrutego pychą i przemocą, doszło do zniszczenia życiodajnej relacji z Bogiem, czego efektem jest bezdenna pustka. Ludzie odtąd usiłują zapełniać ją w sobie, oddając się nieustannemu hamas, czyli rabunkowi. Przedmiotem tej grabieży są nie tylko pieniądze i dobra materialne – z ich powodu dochodzi do zabójstw, wojen i napadów – ale też innego rodzaju precjoza: szacunek, dobre imię, zasługi, osiągnięcia. Wszystko można ukraść drugiemu z zawiści bądź zbrukać z zazdrości. Chrystus jednak zstępuje w głębiny ludzkiego serca, by tam dokonać dzieła uzdrowienia człowieka z grzechu. W miejscu pustki i samotności pojawiają się przebaczenie, miłość i wielkoduszność – owoce przepowiadania Ewangelii i przekazywania innym Ducha Świętego. Misją Kościoła jest prowadzenie ludzi do chwały Bożej (para doxis). Przekazywanie jej zaś jest właśnie głównym motorem misyjnego działania.