Emaus, czyli tam i z powrotem

Idą przybici jak gwoździe do deski. Pewnie totalnie pogubieni w tym, co się stało.

-„A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela”. Miał, ale nie wyszło. Ukrzyżowali Go i nici z planów i spodziewań. Idą, bo co mają robić w tym wielkim mieście, w którym za wielkim głazem pogrzebano ich nadzieje? Idą i w drodze przyłącza się do nich facet z innej bajki. Nie ma pojęcia o tym, że trzy dni temu Rzymianie ukrzyżowali Jezusa z Nazaretu, Nauczyciela, po którym wielu spodziewało się wyzwolenia.

Po drodze Mu tłumaczą i okazuje się, że wędrowiec wcale nie jest takim ignorantem. Nawet zaczyna wyjaśniać im Pisma i tłumaczy, że przecież Mesjasz miał to wycierpieć. Coś zaczyna delikatnie drżeć w sercach uczniów, ale nie na tyle, by ich oczy przestały być na uwięzi. Dopiero, gdy pod wieczór zatrzymują się na postój i Mężczyzna zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im, dopiero wtedy otwierają się ich oczy. Poznają Jezusa. Nie Jego zwłoki zdjęte z krzyża, ale ŻYWEGO Jezusa Chrystusa.

To jest moc jaka płynie z Eucharystii. Esencja spotkania ze Zmartwychwstałym. Doświadczenie tak silne, że w przygnębionych i zrezygnowanych uczniach zachodzi całkowita zmiana. NAWRACAJĄ SIĘ (dosłownie, o 180 stopni) i NATYCHMIAST idą, a może nawet biegną znów do tego przeklętego wydawałoby się miasta, by zanieść tę radosną wiadomość pozostałym w Jerozolimie uczniom.

O czym im opowiadają? O tym, że Jezus żyje, że zmartwychwstał i jak Go poznali przy łamaniu chleba. W czasie Mszy Świętej. Bo właśnie wtedy możemy najpełniej doświadczyć spotkania ze zwycięskim Panem.

Historia drogi do Emaus to prosta instrukcja chrześcijańskiego świadectwa: wypływa z doświadczenia spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem prowadzi słuchaczy do Eucharystii – bo tam nie tylko możemy Jezusa spotkać. Tam możemy się z nim zjednoczyć.

  kosciol.pl /wt