Opowieść po trzech latach


Miejscem tamtej interwencji była Antiochia nad Orontesem. Stamtąd ruszył Paweł na swą pierwszą wyprawę misyjną i tam ją zakończył. Tam też znajdowała się jego pierwsza misjonarska baza. To w tym mieście po raz pierwszy nazwano uczniów Pana Jezusa chrześcijanami: christianoi znaczy Chrystusowi. 
Antiochia była ważną metropolią.
Założył ją około 300 roku przed Chr. Seleukos I i potem stała się stolicą Syrii.
Gdy to władztwo, spuściznę po części imperium Aleksandra Wielkiego, w I w. przed Chr. zajęli Rzymianie, Antiochia stała się stolicą prowincji. Była miastem, które swą wielkością dorównywało egipskiej Aleksandrii. Należała więc do największych metropolii Imperium Rzymskiego. Te dane potwierdzają fakt, że św. Paweł był misjonarzem wielkich centrów ówczesnego świata. Antiochia stała się pierwszym z nich. Potem miały przyjść kolejne: Tesalonika, Ateny, Korynt i Efez. Wszędzie tam, co pokazuje archeologia, cześć odbierali bogowie greckiego i rzymskiego panteonu. W każdym z tych miast, o czym wiemy z zachowanych dokumentów, mieszkali Rzymianie, Żydzi, a obok nich rdzenni mieszkańcy tamtych terenów. Chrześcijaństwo docierało tam jako nowa idea, która miała nieść swoisty zamęt społeczno-religijny. Ludzie tamtego czasu byli „odporni” jednak na takie nowinki. Ale wieść o Chrystusie musiała być czymś mocno nieobojętnym, skoro jedni lgnęli do tej propozycji życia, a inni gotowi byli ją prześladować.
Z Antiochii Paweł wyruszył w swą pierwszą podróż i tam ją zakończył. Posłanie go na tę misję nie było tylko odruchem religijnej fascynacji pełnej emocjonalnego podniecenia. Ono było wyrazem zrozumienia, że takie działanie należy do istotowej misji Kościoła i jest realizacją woli Pana Jezusa, a budowany Kościół powinien posiadać czytelne struktury. To dlatego, wróciwszy po trzech latach, wobec tamtejszej wspólnoty misjonarze zdali sprawę z tego, czego dokonali, głosząc Ewangelię o Chrystusie.