Pobity uczeń

Detale tego starotestamentalnego orędzia znajdują swe spełnienie w opisach męki Pana Jezusa. Ale ta perspektywa utrudnia nieco odnalezienie jeszcze jednego, bardzo ważnego i bardziej pierwotnego przesłania. Obok pojęcia „Sługa”, bo ono pojawia się już w pierwszej pieśni proroka, ważne w obecnym tekście jest pojęcie ucznia. To on u początku tekstu słucha. To on nie opiera się ani nie cofa. Przed czym? No właśnie – on nie unika najpierw tego, co do jego uszu niesie Boże słowo. To owo orędzie i jego przyjęcie sprawiają, że słuchający staje się przedmiotem agresji: to na jego grzbiet spadają razy bijących. To z jego policzków rwą brodę, znieważają go i plują na niego.
W maltretowanym Słudze Jahwe prorok widzi więc najpierw każdego, kto słucha i przyjmuje Boże orędzie i kto będzie gotowy ponieść konsekwencje tej afirmacji. Owszem, pierwszym, na którym spełnia się ta prorocka przepowiednia w porządku godności, jest Chrystus Pan. Ale z Nim podążają Jego uczniowie. I trudno tu o jakieś zdziwienie. Przecież to Pan Jezus zapowiadał w Wieczerniku apostołom, co zapisał
św. Jan: „Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować”. A potem, w dobie drugiego pokolenia uczniów Chrystusa, pisał św. Paweł chrześcijanom w Efezie: „Wszystkich, którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania”.
Te obrazy działy się tak dawno temu, a przecież prześladowań wciąż doznają wyznawcy prawdziwego Boga. Ktoś może pytać o logikę. Gdzie ona jest? Przecież to się nie trzyma kupy! Niby tak. Ale czy pojmanie Chrystusa, maltretowanie Go i poniżanie w czasie procesu było logiczną konsekwencją Jego czynów? „Przeszedł przez ziemię, dobrze czyniąc” – oceniał Chrystusa autor Dziejów Apostolskich. Czy za to otrzymał doczesną nagrodę? Ta jest dziełem Boga, który słowami proroka zapewnia, że ten, kto trwa przy Nim, w ostatecznym rozrachunku „wstydu nie dozna”.