Nie te same dary tego samego Ducha


Zaledwie trzy wieki później chrześcijanie już go nie znali, co potwierdza jeden z najwybitniejszych kaznodziejów w homilii do dzisiejszego czytania: „Cały fragment jest bardzo niejasny. Ta niejasność bierze się z naszej niewiedzy na temat tego, co miało miejsce dawniej, a dziś nie powtarza się więcej” (św. Jan Chryzostom).

Brak tego daru wyjaśniano rozwojem Kościoła. Dar języków miał mieć znaczenie tylko na początku jego misji, ponieważ wskazywał na konieczność zwrócenia się do wszystkich ludów i języków. Żydzi z diaspory, przybyli jako pielgrzymi do Jerozolimy, byli świadkami korzystania z tego daru przez apostołów (Dz 2). Nawet poganie z domu Korneliusza, ochrzczeni przez Piotra, mieli udział w tym charyzmacie (Dz 10,46). Gdy Kościół rozprzestrzenił się na świecie, a jego misja przyjęła instytucjonalne ramy, wówczas nie było więcej potrzeby używania daru języków. To wyjaśnienie daru mówienia językami nie uwzględnia dostatecznie rozróżnienia między dwoma charyzmatami. Podane uzasadnienie zaniku daru języków można odnieść tylko do mówienia obcymi językami (dosł. „różnymi językami” w Dz 2,4), właściwymi dla różnych narodów i grup etnicznych. Natomiast nie ma ono zastosowania do mówienia językami dotychczas nieznanymi (dosł. „nowymi językami” w Mk 16,17). Gdy św. Paweł pisze do Koryntian, wówczas ma na myśli tylko ten drugi rodzaj charyzmatu. We fragmencie pominiętym w czytaniu liturgicznym znajduje się wzmianka o darze tłumaczenia języków, świadcząca o potrzebie wyjaśniania znaczenia tej nowej mowy tym, którzy nie mieli tego charyzmatu (1 Kor 12,10). 

Potrzeba charyzmatów, a zwłaszcza daru języków nie zależy wyłącznie od ich użyteczności dla wspólnoty. Apostoł stwierdza ogólnie, że są one darami pożytecznymi (1 Kor 12,7). Biblia Tysiąclecia oraz inne polskie przekłady dodają (czego nie ma w tekście greckim), że chodzi o pożytek wspólny. Nie każdy charyzmat jest dawany dla budowania wspólnoty. Właśnie dar języków, według św. Pawła, służy budowaniu tylko tej osoby, która z niego korzysta, natomiast dar proroctwa buduje Kościół (1 Kor 14,4). W 14. rozdziale tego samego listu apostoł podkreśla wyższość charyzmatów służących budowaniu wspólnoty nad tymi, które służą dobru indywidualnemu.•