Ewangelia z komentarzem
Certyfikat przynależności do Świętej Rodziny
Chrześcijaństwo wzięło początek z pustego grobu Jezusa. Ze śmierci i zmartwychwstania Pańskiego wyłoniły się wielkie święta, najpierw niedziela, dzięki której uczniowie Chrystusa spontanicznie mogli wchodzić w kontakt ze zmartwychwstałym Zbawicielem przez sprawowanie Eucharystii, a potem Wielkanoc, odpowiadająca żydowskim świętom paschalnym, w czasie których Chrystus umarł za nas na krzyżu i powrócił zwycięski z cmentarza.
Radość i łagodność
Nigdy nie zapomnę 105-letniej pani Marii, do której co miesiąc przychodziłem z Panem Jezusem. Jej życie przebiegało między łóżkiem a fotelem. Nie mogła chodzić, nie potrafiła już wyraźnie wymawiać słów, ale radość, jaką pani Maria miała w sobie, którą obdarzała mnie za każdym razem, gdy się u niej pojawiałem, była niezmierzona.
Jest radość!
„Radość serca wychodzi na zdrowie, duch przygnębiony wysusza kości” – czytam w Księdze Przysłów. „Odkąd Jezus pokonał śmierć, żaden optymizm nie jest w Kościele przesadą” – dopowiadał ks. Józef Tischner. Naród, który powtarza pod nosem: „Śmiej się, śmiej, wieczorem będziesz płakał”, powinien przejąć się słowami św. Pawła: Radujce się zawsze w Panu! (Flp 4, 4).
Odłóż szatę smutku!
„Gdy Pan odmienił los Syjonu, wydawało się nam, że śnimy” – wołał zachwycony psalmista. Ileż razy przekonaliśmy się o prawdziwości tych słów! Bóg wyprowadzał nas z ciemnej doliny i zapalał światło w otaczającym nas gęstym mroku. Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana (Ba 5,1). Szata chwały dana nam jest na zawsze!
