To niecała prawda

Nie zamierzam bagatelizować tej sprawy, gdyż znam część dokumentacji jej dotyczącej. Pozyskiwane od obu księży informacje miały istotne znaczenie operacyjne. Były też wykorzystywane przez SB w działaniach przeciwko lokalnemu Kościołowi oraz innym osobom duchownym i świeckim.

Jako autor „Wygnania”, książki o losach diecezji katowickiej w czasach stalinowskich, nie mogę w takim momencie nie napisać o mądrości i rozwadze ks. Raka w tamtym trudnym czasie. Nie uległ wówczas naciskom bezpieki. Był jednym z najważniejszych łączników między wygnanymi z Katowic biskupami, duchowieństwem śląskim a prymasem Wyszyńskim. Jako wieloletni wykładowca KUL był postacią znaną w całym kraju. Kształcił i formował bardzo wielu księży i teologów świeckich. Był także wybitnym naukowcem oraz autorem znanych i popularnych pieśni religijnych.

Nie mogę też zapomnieć zasług ks. Benedykta Woźnicy, kapłana społecznika, który od sierpnia 1980 r., na polecenie bp. Herberta Bednorza, utrzymywał kontakt z działaczami „Solidarności”. Pomagał im także w czasie stanu wojennego, działając w Biskupim Komitecie Pomocy Uwięzionym i Internowanym. Mam nadzieję, że wkrótce powstanie publikacja omawiająca wszystkie uwarunkowania, nie tylko tej sprawy. Jak również przedstawiająca szerszy ich kontekst, nie tylko na podstawie dokumentów z archiwum IPN.