Najnowsze Wydania
-
GN 11/2025 Dokument:(9174818,Dobroczyńca Józef)
-
GN 10/2025 Dokument:(9166020,Nadzieja w Miłosierdziu )
-
GN 09/2025 Dokument:(9158736,Jest poważnie )
-
Historia Kościoła 2(8)/2025 Dokument:(9154032,Jan Paweł II mówił, że judaizm nie jest dla chrześcijan rzeczywistością zewnętrzną. Czy dziś rozumiemy to lepiej?)
-
GN 08/2025 Dokument:(9150783,Sztuka w zranionym świecie)
Skarga Boga
Czytam tekst Prologu Ewangelii według św. Jana wielokrotnie, przy różnych okazjach. Zawsze, nieodmiennie z tym samym przekonaniem, że to słowa szczególnie ważne – jakby synteza tego, co Bóg zechciał nam powiedzieć o sobie. I za każdym razem, gdy natrafiam na ten właśnie fragment, mam nieodparte wrażenie, że jest w nim ukryta jakby bolesna skarga Boga. „Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” (J 1, 11) - to nie echo z nieokreślonej przeszłości, ale twarda diagnoza także naszej rzeczywistości. Diagnoza, która daje do myślenia.
Gdy autorytet staje się idolem
Potrzebujemy autorytetów – to oczywiste. I chociaż, jak mawiał św. Tomasz z Akwinu, argument z autorytetu jest ostatnim z argumentów (pojawia się zazwyczaj wtedy, gdy nie mamy już innych), to przecież właśnie do autorytetów odwołujemy się bardzo chętnie – są dla nas wsparciem, dają poczucie bezpieczeństwa, odgrywają rolę przewodników w niełatwym dla Kościoła czasie. W czym tkwi zatem problem? W tym przede wszystkim, że zbyt często tracimy umiar; że zaczynamy autorytety przekształcać w idoli. A to już – patrząc z perspektywy wiary – sprawa ryzykowna, a nawet niebezpieczna.
Czas rozpalania pożarów
Stwierdzenie, że polska młodzież laicyzuje się w bardzo szybkim tempie, to dziś już nic odkrywczego. Szacuje się, że w Polsce w porównaniu z pozostałymi europejskimi krajami proces ten przebiega najszybciej, a odsetek młodych osób deklarujących się jako niewierzące z roku na rok gwałtownie się powiększa. Problem w tym, że nie ma pomysłów na to, co z tym faktem zrobić, albo inaczej – pomysły może i są, ale brakuje determinacji do ich systematycznej realizacji.
Tu nie chodzi o pocieszanie
Nie wiem dlaczego z wszystkich możliwych tłumaczeń imienia, którym nazwał Go Jezus, najczęściej wybieramy właśnie to. Może dlatego, że od momentu Wniebowstąpienia żyjemy wciąż w jakimś poczuciu straty: nie ma z nami naszego Pana, więc w zamian otrzymujemy Pocieszyciela, który ma nam Go zastąpić. W takim myśleniu kryje się jednak podwójny błąd. Po pierwsze – że po Wniebowstąpieniu Jezus jest jakby mniej obecny; że stał się odległy, niepochwytny, niedostępny, przebywając bardziej z Ojcem, niż z nami. Po drugie – że Duch Święty ma nas pocieszać po tej stracie.
Trzy filary
Życie duchowe ma swoje filary – pewne, nienaruszalne, niepowątpiewalne. To coś więcej niż pobożne praktyki, choć oczywiście i do tego można je sprowadzić. Są raczej potwierdzonym przez autorytet Kościoła uprzywilejowanym sposobem spotkania z Bogiem, dzięki któremu w szczególny sposób możemy doświadczać Jego obecności. Gdybyśmy się tylko solidnie, z wiarą na nich wsparli, moglibyśmy spokojnie przetrwać każdą burzę w Kościele. A jednak napierające na nas z różnych stron eklezjalne kryzysy właśnie to doświadczenie Bożej obecności uszkadzają w nas najbardziej.
Wzrasta się na suchym chlebie
To chyba jeden z najbardziej „niekomfortowych” w odbiorze fragmentów Biblii. Na niektórych działa jak kubeł zimnej wody, choć w rzeczywistości nie chodzi w nim o to, aby studzić nasz duchowy zapał. Raczej stanowi dobitne odzwierciedlenie tej samej mądrości, którą wiele wieków później, prostymi słowami wyraził przy jakiejś okazji św. Ojciec Pio: Wzrasta się na suchym chlebie.
Baśń o neutralności
„Ja tam mojemu dziecku niczego nie będę narzucać, a tym bardziej wiary”. „Jak dorośnie to sobie wybierze. W końcu mamy wolność”! Brzmi znajomo? Nie, to nie baśń z tysiąca i jednej nocy, ale hasła-klucze z serii: „wychowanie w neutralności światopoglądowej”. Faktycznie, wyglądają mniej baśniowo, bardziej realistycznie i jakoś tak życiowo. Problem w tym, że od fantastycznych opowieści dzieli je tylko wąska granica formy. Co do istoty, są tak samo nierealne, z tą wszak różnicą, że uparcie wdrażane w życie przynoszą opłakane skutki.
Bo Matka Boża powiedziała…
Nie jest już przy tym do końca ważne komu, gdzie i dlaczego. Kryteria rozeznawania i oceny objawień prywatnych są zazwyczaj ich przeciętnym zwolennikom zupełnie nieznane, a nawet jeśli tak, to często pomijane. Podobnie zresztą, jak zdrowy rozsądek. W efekcie rośnie nie tylko liczba wątpliwej jakości duchowych przesłań dla świata, ale także – zastęp ich bezkrytycznych entuzjastów. Oczywiście, ze szkodą nie tylko dla nich samych.
