Niesakramentalni zyją tak, jak im Kościół pozwala, to znaczy zyją razem niby dla wychowania dzieci. Zapominają, że to nie im ślubowali, lecz zostawionemu małżonkowi.

nie stawia warunkow? a co z Dekalogiem? moze to nie jest warunek, ale powinnysmy przestrzegac przykazan Boga jesli Go kochamy.
Bog od nas wymaga. To ze wszyscy grzeszymy jest oczywiste, ale to ze Bog przebacza tylko tym ktorzy za to zaluja juz dla wielu nie jest tak oczywiste.
To nie jest tak ze powiemy Boze kocham Cie ale nie moge przestrzegac Twoich przykazan bo to czy tamto. Jesli kochamy Boga to dazymy do tego co Bog nam nakazuje, nawet jesli wydaje sie nam to po ludzku niemozliwe lub niemadre. Bo w Bogu wszystko jest mozliwe.

To fakt!

piotrze, oczywiscie ze milosc Boga jest bezwarunkowa, z tym absolutna zgoda, ale Jego milosierdzie jest dla nas tylko tu, na ziemi. Potem jestesmy juz z Nim i w Nim albo...daleko od niego.
Jak powiedzial pewien ksiadz, wiecznosc zaczyna sie juz tutaj na ziemi, nawiazujac do dzisiejszej Ewangelii gdzie Jezus wyraznie wskazuje co nalezy robic by (jednak uzyje tego slowa) zasluzyc sobie na przebywanie z Nim w wiecznosci. Dlatego niektorzy beda zdziwieni jesli jednak nie otrzymaja certyfikatu o ktorym mowisz.
Bog nas kocha Miloscia o ktorej nie mamy nawet pojecia, On przebacza nam tysiace razy ale do tego potrzebne jest uznanie naszej grzesznosci i skrucha , inaczej trudno mowic o przebaczeniu. Wraz z przebaczeniem Bog daje nam laske by lepiej zyc.
Dlatego tak, zgadza sie, Bog kocha nas bezwarunkowo ale jednak stawia warunki by zyc wedlug Jego przykazan.
Ktos kto faktycznie wewnetrznie doswiadczyl milosci Boga, z milosci do Niego zrobi wszystko co mozliwe by pokazac ze tez Go kocha, szczegolnie w drugim czlowieku.

śp Abp. Życiński mówił, że prawdziwa dojrzała miłość nie przemilcza zła i puszcz w nie pamięć relatywizując go. Kościół objawia miłość prawdziwą przez którą Bóg zawsze kocha człowieka obdarza miłosierdziem ale i stawia wymagania. Prawo w tym względzie ustanowił Chrystus więc nawet gdyby jakiś ksiądz zarządził inaczej niż Bóg o i tak będzie to nie ważne. Duchowni są tylko i aż szafarzami prawa Jezusa. 

Rozwiedziony musi pamiętać, że są tacy, którzy pozostają w wierności małżeńskiej nawet jeżeli druga osoba - strona robi "skok w bok". Kościół oni też musi pamiętać.

Nie chcę aby Kosciół żałował tych "niesakramentalnych" i wmawiał im, że przez to są poranieni. Są różne przyczyny jak ludzie żyją, dlaczego rozwodzą się, i kawalerowie w sutannach, którzy nigdy nie zaznali trudów życia, nie mają prawa kogokolwiek pouczać, wciskać kit, że Kościół też kocha, a Bóg nie stawia warunków.
Księża niech nie wypowiadają się za Boga, niech nie uzurpują sobie prawa co Bóg myśli i czego uczekuje od ludzi.
Ta sofistyka, scholastyczne myślenie dominowało kiedyś, dziś nie żadnego znaczenia.
Dlatego przyznaję Ci rację "rozwiedziony", że to są wyłącznie brednie, miazmaty dawnych nawyków myślowych.
Cokolwiek dzieje się w moim życiu, nie życzę sobie aby Kościół martwił się za mnie i pouczał.

Papież nie potraktował ich tak samo. Na pewno trzeba dokładać starań oto a żeby osoby opuszczone miały w pełni opiekę duszpasterską.

Papież potraktował niesakramentalnych jak małżeństwa, bo tak ich nazwał. Czy to znaczy, że jeśli ktoś porzuci małżonka sakramentalnego i żyje z kochankiem to uważa się ten nowy związek za MAŁŻENSTWO ?? Od kiedy cudzołóstwo jest w kościele małżeństwem?

Dzięki księże Krystianie i ja się dowiedziałem coś na ten temat.

Ks. Dziewiecki: Obie strony potrzebują pomocy duszpasterskiej, ale strona porzucona powinna mieć w tym względzie pierwszeństwo i ma prawo oczekiwać większej pomocy. Jezus zawsze stanowczo stawał po stronie pokrzywdzonych i bronił ich przed krzywdzicielami. Tak stanowczo, że krzywdziciele postanowili Go zabić.

jasno i przejrzyscie.
modlmy sie za tych ktorzy nie moga sprostac wyzwaniom swojego malzenstwa. tak jak ksiadz pisze, Bog pomaga nam jesli tego chcemy, jesli zaufamy Jemu, w Nim jest wszystko mozliwe

dziekuje za ten komentarz,mam nadzieje ze ksiadz pojawi sie czesciej na tym portalu.

"białe małżeństwo" to jakiś wybieg duchownych na rzecz osób żyjących w związkach niesakramentalnych. Jak już wejdą w starszy wiek i maja zmniejszone potrzeby seksualne, to Kosciół legalizuje ich związek i dopuszcza do sakramentów. Proszę zauważyć, że małżeństwo składa się nie tylko z seksu, ale jest to budowanie więzi, wspólny dom, wspólny stół, wspólne konto w banku, wzajemne wsparcie i pomoc. Osoba żyjąca w związku niesakramentalnym obdarza wszystkimi przywilejami małżeńskimi swojego kochanka/kochankę, a ksiądz nie widzi w tym grzechu ciężkiego? A co z przysięgą "nie opuszczę cię do śmierci"?. Nie tylko seks pozamałżeński jest grzechem ciężkim, ale jest nim też porzucenie małżonka.

Cieszę się, że komentarze się pojawiają. To znaczy, że temat żywy.

Jeśli chodzi o "białe małżeństwo" to nie jest to "wybieg duchownych". Rozmawiałem z parami, które tak żyją - mówi się "jak brat i siostra". Są szczęśliwi i Bogu wdzięczni. Nic nadzwyczajnego nie zrobili - postanowili się nawrócić i żyć Ewangelią. Kto z nas ma jakieś inne zadanie? Przez państwo są w kontrakcie cywilnym, z wszystkimi konsekwencjami prawnymi.
"Cudzołóstwo" nie jest zabronione przez Kościół, ale wynika z 10 Przykazań Bożych - "6 - nie cudzołóż" a te obowiązywały już starożytne ludy, a zwłaszcza Izrael, na wiele wieków, zanim zaistniał Kościół.

Wydaje mi się, że cały czas "pływamy po powierzchni". Nie zauważamy, że problem jest głębszy - przyzwolenie na rozbijanie rodzin, związane z cudzołóstwem i próba usprawiedliwiania tego.

Nikogo nie osądzam, ale prawo Boże jest niezmienne i powinno stanowić motywację dla obrony wartości.

Lubię porównywać to z codziennymi czynnościami, np. wypłacaniem pieniędzy z bankomatu. Jeśli konto jest puste, nikt nie złości się na bank, że brakuje mu pieniędzy. Jeśli nie żyję łaską Bożą, nie powinienem złościć się na Kościół, stojący na straży Prawa miłości. I rzecz jasna nie chodzi tu tylko o seks, który jest na pewno piękną, ale nie najważniejszą drogą okazywania miłości.

Wszystko co godzi w jedność małżeństwa jest dla niego szkodliwe i oddzielając małżonków od siebie (dia-bolos - dzielący na dwoje) naraża na szukanie "swojego" poza własnym małżeństwem).

Osobiście, jak miewam trudności w moim powołaniu kapłańskim, to włączam to w Mszę świętą - duchowo jednoczę z Chrystusem. Nie szukam poza "swoim" życiem.
Małżonkowie powinni robić tak samo - szukać uzdrowienia w ramach własnego małżeństwa. Oczywiście Komunia Święta jak najbardziej tak - w końcu małżeństwo to przymierze z Bogiem.

Nie zapominajmy o rozbitych rodzinach i dramatach dzieci, niepełnych rodzin, emocjonalnych braków, braku wychowania do pokonywania trudów i innych. Te konsekwencje trwają i są przenoszone na następne pokolenia.

Zamiast "NIE cudzołóż" napiszmy "Szanuj rodzinę i jej wartości". To samo, a jak bardzo motywuje do walki o siebie i o swoje szczęście.

Co do stwierdzania nieważności małżeństwa (cieszę się, że nikt nie pisze o jakimś "rozwodzie kościelnym", bo takich nie ma), to są określone warunki. Nie można "zmazać" sakramentu, ale spróbować wykazać, że wcale go nie ma. A to już jest trudniejsze i tylko w części się udaje. Zgodnie z prawdą. Boga się oszukać nie da. Ale to jak we wszystkim. Dodatkowo Benedykt XVI zaostrzył to prawo, żeby nie było obawy wykorzystywania go przeciwko świętości małżeństwa.
Czy się za to płaci?... Jeśli za rozwody cywilne ludzie potrafią wydawać tysiące złotych, to dlaczego dla czystości swojej duszy nie mieli by sprawiedliwie opłacać pracy ludzi za to odpowiedzialnych?

W urzędach państwowych są opłaty urzędowe i nikt z nimi nie dyskutuje. A w kancelariach parafialnych wielu z uśmiechem patrzy na puszkę z napisem "ofiara". Oczywiście są różne sytuacje, ale mówimy o tym jak być powinno.
Oczyszczanie również tych spraw bardzo się przydaje Kościołowi. Ale musi być, jak wszystko inne, czynione z miłością.

Podobnie komentarze. Pisane "nickami" nie zachęcają do wzięcia odpowiedzialności za własne słowa. Ale to już kwestia sumienia ;-)

Dziękuję wszystkim za ich dopiski do postów. Jestem zbudowany. Polecam Was w modlitwie.

Dziękuję "ela" za Twoje zdanie.

Nawrócenie takich małżonków oczywiście powinno prowadzić do ożywienia sakramentu. Jednak nie zawsze jest to możliwe. Na przykład jeśli współmałżonek rozwiedziony żyje w swoim drugim związku cudzołożnym, to powrót jest poważnie utrudniony - jedna ze stron nawrócenia nie chce. Powrót na siłę rozbije kolejną rodzinę, choć utworzoną niesakramentalnie. Rany rozejście będą te same. Złożoności jest zbyt wiele. Grzech sączy się jak wirus i atakuje wszystkie komórki życia.

W swojej poprzedniej wypowiedzi chciałem uwzględnić wszystkie przypadki.

Trwanie nadal w związku cywilnym, nawet przy białym małżeństwie (podczas trwania sakramentalnego małżeństwa) jest też jakimś wzięciem odpowiedzialności za nową rodzinę, szczególnie jak są z tego związku dzieci.

Można zapytać "czy odpowiedzialność za grzeszny związek znosi odpowiedzialność za zerwane małżeństwo sakramentalne?". Oczywiście nie znosi. Tu widać oblicze całego dramatu rozwodu, rozbicia rodziny i tworzenia kolejnych pseudo-małżeństw i pogłębianie kolejnych zranień.

Należy zobaczyć pewien Boży porządek w Dekalogu, którego zachowanie jest naprawdę warunkiem szczęścia wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej. - To ku pouczeniu, jeśli nie ku przestrodze, dla tych, co są w konflikcie, albo pochopnie chcą wejść w sakramentalny związek małżeński.

Co z tymi osobami, które są już w cudzołożnych związkach i cierpią z powodu ograniczenia. Odpowie Jezus w Mk 1,15 - "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię". Jego zmartwychwstanie swoimi skutkami obejmuje wszelkie zło, gładzi wszelki grzech i przywraca właściwy porządek nawet najbardziej zaplątanym ścieżkom życia. Wystarczy jak przypomnimy sobie własne grzechy, z których nas Bóg wyzwolił.

Każdą sytuację omawianych małżeństw i związków należy traktować indywidualnie i z najwyższą troską.

Jezus dokładnie to tłumaczy w Ew.wg św. Marka, w 10 rozdziale (Mk 10,1-12). Zapraszam do lektury.

Dziękuję.

Ps. W poprzedniej wypowiedzi ukazując genezę "Nie cudzołóż" napisałem: ""Cudzołóstwo" nie jest zabronione przez Kościół".
Pragnę sprostować: ""Cudzołóstwo" nie ZOSTAŁO zabronione przez Kościół".

Chciałem pokazać, że to nie wymysł Kościoła, czy "duchownych", jak ktoś z komentujących pisał, ale prawo naturalne, które Kościół przyjął od Boga i naucza go z autorytetem Ducha Świętego. (To tak, dla wszelkiej pewności)

Droga "kalino",

Obserwator stojący z boku dość łatwo dokonuje oceny: winny, niewinny. A nawet domaga się kary.

Nie sądźmy jednak, że taki "zdrajca", kiedy dochodzi do niego co zrobił i że stoi na rozdrożu, że jest mu łatwo działać. Faktycznie każda decyzja jest raniąca - typowa sytuacja tragiczna. Chce się nawrócić, zmienić i po ludzku nie ma jak wyjść z tej całej biedy, którą sobie zgotował. Czyż to nie jest nowe cierpienie i ból rozerwanego na dwie części (dwie rodziny) serca?

Oczywiście nie pochwalam jego/jej wcześniejszych działań. Nie mniej jednak nie wolno nam osądzać, że zdrajca się nie nawraca. (Nie muszę dodawać o marnych skutkach złorzeczenia jak np.: "Dobrze mu/jej tak" - od takiego bzdurnego gadania jeszcze się nikomu nie poprawiło).

Ból i dramat jest po obydwu stronach, a nawet po "oby-trzech", "oby-czterech" lub więcej, a na pewno w następnych pokoleniach.

Profilaktyka w zachowywaniu przykazań: tak.
Troskliwe pochylanie się nad zdradzonymi i zdradzającymi... jeśli żałują - tym bardziej tak!

Dziękuję wszystkim za pisanie odpowiedzi i swoich uwag.

Miłosierdzie Boże ponad wszystko. Alleluja!

Ps. Wybaczcie, Kochani, ale już tu nie będę zaglądał. Jak widzicie nie z powodu obawy przed tematem, ale z innych przyczyn.

Jeśli czegoś nie jesteśmy pewni - pytajmy o miłość. Czy w mojej myśli, słowie, uczynku jest miłość? Działaj tylko tam, gdzie ona jest.

Bo jeśli nie wiadomo o co chodzi Bogu, to Jemu zawsze chodzi o miłość.

Niech Pan wszystkim błogosławi. Dla umocnienia w dobrem i dla nawrócenia +

Co masz na myśli - ja akurat mam dobre wspomnienia z wizyt w kancelarii. Wszelkie uogólnianie na podstawie jednostkowych doświadczeń jest zawsze nieprawdziwe i niesprawiedliwe.

Najbardziej sprawiedliwe rozwiązanie problemu przyjął Kosciół Prawosławny. Tam zdradzony i porzucony małżonek ma prawo do kościelnego rozwodu i powtórnego małżeństwa. Czyli ma szansę ułożenia sobie życia z inną osobą z pełnią praw małżeńskich. Natomiast ten, kto zdradził i porzucił, nie ma takiego prawa.
Sądzę, że do takiego rozwiązania powinien dążyć Kościół Katolicki, a nie wrzucać zdradzonych i zdradzających do jednego worka