Mt 9, 1-8

Jezus wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. A oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczone są ci twoje grzechy».

Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On bluźni.

A Jezus, znając ich myśli, rzekł: «Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem łatwiej jest powiedzieć: „Odpuszczone są ci twoje grzechy”, czy też powiedzieć: „Wstań i chodź!” Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» – rzekł do paralityka: «Wstań, weź swoje łoże i idź do swego domu!»

On wstał i poszedł do domu.

A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.

Cóż bowiem łatwiej jest powiedzieć: „Odpuszczone są ci twoje grzechy”, czy też powiedzieć: „Wstań i chodź!”?     
Mt 9,5

Patrzymy w nocne niebo. Próbujemy przeniknąć nieprzeniknioną ciemność. Im dłużej się w nią wpatrujemy, tym więcej widzimy. Sięgamy po szkło, po fale radiowe, badamy spektrum światła i promieniowania rozlewającego się po naszym wszechświecie. Pojawiają się wyraźne obrazy i zachwycamy się pięknem tego, co na pierwszy rzut oka niewidoczne. Patrząc na tajemnicę obecności Jezusa pośród nas, zatrzymujemy się na tym, co w Nim nadludzkie: uzdrawia, leczy, rozmnaża, chodzi po wodzie. Wpatrując się w Niego, zauważymy, iż największy cud jest niewidoczny na pierwszy rzut oka. On ma moc odpuszczać grzechy. Cały wszechświat żyje dzięki Bożemu przebaczeniu. To ono rozchodzi się po naszym świecie w sposób niewidoczny. I to ono podtrzymuje nas przy życiu.