Kiedy pójść za głosem swojego serca, a kiedy poddać się woli kogoś innego? Tu nie ma prostych odpowiedzi. Taka na przykład Małgorzata Sabaudzka, XIV-wieczna księżniczka z Piemontu, choć miała pragnienie życia zakonnego to w wieku 13 lat wyszła z woli rodziny za 40-letniego podwójnego wdowca z trójką dzieci. Cóż, tego wymagała racja urodzenia i dynastyczny obowiązek. Gdy jednak po 15 latach bezdzietnego małżeństwa została wdową, wtedy zdecydowała zrobić to, do czego wyrywało się jej serce. Władzę w księstwie oddała w ręce pasierba, a sama najpierw została dominikańską tercjarką, by po jakimś czasie objąć opieką popadający w ruinę klasztor w Albie i wieść tam życie dominikanki. Czy odtąd już nie musiała wybierać między sercem a powinnością stanu? Ależ skąd. Bł. Małgorzata Sabaudzka była tak łakomym kąskiem dla wolnych monarchów, że doszło nawet do sytuacji, w której książę Mediolanu prosił papieża o udzielenie Małgorzacie dyspensy na ponowne zamążpójście. Dla trzydziestoletniej księżnej sprawa był już jednak definitywnie rozstrzygnięta na korzyść serca. Serca, które wyrywało się do życia kontemplacyjnego i to tak głębokiego, że otworzyło przed dzisiejszą patronką mistyczne doświadczenie Chrystusa oraz – w chwili śmierci – bramy nieba. Wniosek: nie ważne czy idzie się za głosem serca, czy spełnia wolę innych – ważne, by doprowadziło nas to do Boga.