Mk 2,23-28 

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

To szabat został ustanowiony dla człowieka. Mk 2,27a

Prawo jest potrzebne. Ono wiele porządkuje i pomaga tym, którzy nie wiedzą, jak postąpić. Wyznacza normy i wprowadza ład. Jest to pewne minimum, lecz minimum niewystarczające do normalnego życia. Trzeba zrobić następny krok: kochać Boga i drugiego człowieka. Sobór Watykański II podkreślał, że od dobra osób powinien zależeć porządek rzeczy, a nie odwrotnie. Prawo ma służyć człowiekowi, a nie człowiek prawu. Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas, byśmy nie tyle ściśle i surowo realizowali nakaz zachowywania dni świętych, co pamiętali, że świętowanie i odpoczynek możemy również przeżywać z Bogiem. Świadome celebrowanie „szabatu” nie tylko jest podwójnie piękne, ale i pomaga mi wzrastać do dojrzałości w wierze.