Łk 20,27-40 

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób:

«Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat pojmie ją za żonę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i zmarł bezdzietnie. Pojął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».

Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: «Nauczycielu, dobrze powiedziałeś». I już o nic nie śmieli Go pytać.

Przy zmartwychwstaniu którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę. Łk 20,33

Rozmowa Jezusa z saduceuszami to jedna z bardziej wymownych sytuacji mówiących o tym, jak może się skończyć przenoszenie na Boga ludzkiego rozumowania. Kwestia relacji małżeńskich, w dodatku wielokrotnych, to dobry przykład. W ciągu życia mamy ograniczoną możliwość zawiązania trwałych, bliskich, wręcz wyłącznych relacji. Prawdziwie kochać i być blisko możemy tylko przy niezbyt dużej liczbie osób. Tymczasem życie wieczne to zupełnie inna perspektywa bliskości i miłości. Kończą się ograniczenia czasu, przestrzeni, pojawia się możliwość bycia ze sobą i wzajemnej miłości. Wszystko dlatego, że doskonałe zjednoczenie z Bogiem skutkuje zupełnie nowym wymiarem jedności z drugim człowiekiem.