O. Michał Zioło dla „Gościa Niedzielnego”: Bóg daje zawsze inaczej, niż się spodziewamy. Jego drogi nie są naszymi drogami

Marcin Jakimowicz: Coraz wyraźniej widzę, że jedyną bezinteresowną osobą podczas modlitwy jest Jezus. Nie chce ubić z nami żadnego interesu. My „przy okazji” chcemy coś ugrać: „Przyjdź, Duchu Święty, z darem radości, zdrowia”... Przeszkadza Mu to?

O. Michał Zioło: Brzmi to bardzo szlachetnie, ale po 30 latach życia monastycznego to nie bezinteresowność jest moim pierwszym i palącym problemem w spotkaniu z Bogiem, ale ufność. Za murami człowiek traci dość szybko wszelką duchową elegancję, złudzenia wobec samego siebie, nie obnosi się już ze sobą, tylko woła jak Bartymeusz, jak trędowaty: „Ulituj się nade mną”. Nie ma czasu na pomiary bezinteresowności, bo jest szansa: Jezus z Nazaretu przechodzi! Tak, Bóg jest bardzo wrażliwy na naszą ufność, a brak ufności najboleśniej rani Boskie serce. Nie chcę być elegancki, nie chcę być bezinteresowny. Zamierzają mnie uciszyć uczonymi traktatami? Nie pozwolę, chcę za wszelką cenę usłyszeć to jedno zdanie: „Nie trać nadziei, woła cię”. Lepiej ćwiczyć naszą ufność, to znaczy mieć jedno jedyne zdanie, jedną jedyną odpowiedź pod ręką, bo On niezawodnie nas zapyta: „Co chcesz, abym ci uczynił?” i jeszcze: „Czy wierzysz, że mogę to uczynić?”