Nadzieja w Miłosierdziu: Bosy Bóg

Marcin Jakimowicz: „Łaska polega na tym, że dostaję coś, na co nie zasłużyłem, a miłosierdzie, że nie dostaję tego, na co zasłużyłem”. Zgadza się Siostra z taką definicją?

s. Gaudia Skass: Nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób. Trochę brakuje mi w tym stwierdzeniu miłości. To taki plan minimum – brzmi nieco prawniczo. Mówi się o miłosierdziu, że jest przekroczeniem granic sprawiedliwości, taką „sprawiedliwością plus”, ale to wciąż za mało. Do mojego kobiecego serca o wiele mocniej przemawia wszystko, co jest rahamim – miłością pełną czułości, tkliwości, tęsknoty, delikatności. To taka matczyna miłość Ojca (wiem, że brzmi to paradoksalnie!), który cieszy się nami, bo widzi w nas swe dzieci.

Dominikanin Jacek Hajnos, który podobnie jak Siostra skończył ASP, miał doświadczenie nie do pozazdroszczenia. W ciągu jednej nocy zobaczył, jak w filmie, wszystkie swoje grzechy. „Widziałem, że idę do piekła i, co więcej, że jest to sprawiedliwe” – opowiadał mi. „Dlatego wiem, czym jest Boże miłosierdzie”.

Bardzo dotyka mnie sformułowanie, które często przewija się w „Dzienniczku”: „biedni grzesznicy”. Grzech to wielka ludzka bieda – takie spojrzenie bardzo zmienia perspektywę patrzenia na innych. Mam doświadczenie własnej biedy, słabości, kruchości. Widzę, ile zmarnowałam z tego, co otrzymałam, jak niepotrzebnie się przejmuję, stresuję, zamartwiam, ile razy czuję się przytłoczona. To moja bieda. I w tym wszystkim widzę, jak Miłosierny się nade mną pochyla i podnosi mnie z tego całego zdołowania własną słabością i kręcenia się wokół niej. Jest jak matka, która pochyla się, by podnieść bezradne, płaczące dziecko.