Jest poważnie

Od choroby papieża w „Raporcie specjalnym” (s. 4 i nn.) z Watykanu po historię żołnierzy wyklętych (s. 20–25), piekło alkoholizmu (z racji Tygodnia Trzeźwości) czy sytuację w polityce międzynarodowej i na rodzimym naszym poletku. Jest poważnie po prostu, bo i sytuacja poważna, i uspokajać się lękliwie nie ma co, tylko żyć świadomie, z przekonaniem, że los tego świata jest (mimo wszystko) w rękach Pana Boga. Tak jak życie papieża Franciszka, który nieustannie, od początku swojego pontyfikatu, prosił o modlitwę za siebie. Jego stan też jest poważny, stąd te niezliczone dywagacje na temat przyszłego następcy; niektórzy mówią, że „konklawe już trwa”, a reklama filmu o tym tytule pojawia się już właściwie wszędzie. Uspokójmy się, zachęcam, uspokajajmy siebie nawzajem, a wszelkie topory zakopmy, przynajmniej u nas i między sobą, bo to, że wybory prezydenckie mamy za pasem, nie znaczy, że sztabom wolno się zachowywać, jak – nie przymierzając – psom spuszczonym z łańcucha.

Jest poważnie i dlatego potrzebujemy zatrzymania; całe szczęście, że zbliża się Wielki Post i Symfonia Miłosierdzia już niebawem, po Wielkiej Nocy, wybrzmi na krakowskich polach pomiędzy dwoma sanktuariami. „Gość Niedzielny” zaangażował się w to wydarzenie na skalę światową, a wyrazem tego zaangażowania będzie między innymi cykl wielkopostny, który rozpoczniemy już w następnym numerze: „Nadzieja w Miłosierdziu”. „Bożym” – w domyśle, bo i o Miłosierdzie Boże chodzi zazwyczaj tam, gdzie chodzi o rzeczy poważne. I najpoważniejsze. Do tego przyszłego numeru naszego tygodnika dołączymy również specjalny przybornik – pomocnik – wkładkę. Wielkopostną, zatytułowaną „Wielki Post. Zrób to!”, zawierającą podstawowe i najważniejsze wielkopostne praktyki: medytację męki Pańskiej, nabożeństwo Drogi Krzyżowej, propozycję lektury duchowej na każdy tydzień Wielkiego Postu, przygotowanie do spowiedzi i… wielkopostny kalendarz z cytatami z „Dzienniczka” świętej siostry Faustyny! Taki do wyjęcia i powieszenia w najbardziej widocznym miejscu swojego życia po to, by tymi słowami żyć. Po co? Bo jest poważnie. I nie warto swojego życia niepoważnie traktować.