Wielu mogły oburzyć słowa papieża Franciszka, które wypowiedział podczas niedawnego spotkania ze wspólnotą seminarium z Walencji: „Być księdzem to być drugim Chrystusem – podkreślił - To stać się błotem w płaczu ludzi. […] A kiedy zobaczycie ludzi w rozsypce, ofiarujcie im kawałki siebie, tak jak Chrystus czyni w Eucharystii”.

Błoto może być uzdrawiające. Obrzucany błotem niewidomy zostaje uzdrowiony w sposób…, w jaki dotychczas był raniony. Bóg wyprowadza z płaczu błogosławieństwo. „To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: Idź, obmyj się w sadzawce Siloam - co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc” (J 9, 6).

Drodzy „Posłani”, jeśli macie być błotem, które uzdrawia, nie wahajcie się. „Błoto w płaczu ludzi” powstaje, gdy Kościół spotyka się z tymi, których Jezus w „Dzienniczku” Faustyny nazywa „biednymi grzesznikami”. I gdy uczy się „płakać z płaczącymi”. To „błoto dla zuchwałych” – pełnych świętej bezczelności, którzy wiedzą, że Ten, który ma na imię Miłosierdzie, „nie męczy się przebaczaniem”.

Sam osadzony w Komańczy Prymas Tysiąclecia pokornie pisał o sobie: „Jestem tylko błotem”. Trafił do nazaretanek 29 października 1955 i pozostał przez rok. W swych słynnych zapiskach więziennych zanotował: „Soli Deo. Powtarzam – nic dla siebie! W rupieciarni mego życia znalazłem coś Bożego. To sam Bóg zagubił tę przecenną perłę. A chociaż leży ona w błocie, warto posiąść to błoto, by wraz z nim stać się panem perły. Ileż pereł leży w błocie! Jak wielką cenę ma błoto przez to właśnie, że odkryto w nim jedną, jedyną perłę. Jestem tylko błotem! Ale w tym błocie Bóg zgubił perłę miłości”.

Marcin Jakimowicz DODANE 29.01.2025

Nie tak będzie między wami

Jeśli w Kościele „wybranym wolno więcej”, sprawujący „duchową władzę” mogą wykorzystywać „dany im z góry” mandat, zamykając owieczkom usta porażającymi słowami: „Tak mówi Pan!”. I pozamiatane.