W sprawach prostych i beznadziejnych

Nadzwyczajne znaki są często kamieniem węgielnym miejsc świętych, aktem założycielskim sanktuariów, do których ściągają pielgrzymi, by wypraszać dla siebie łaski. Wielu z nich nie wie nawet, jaka historia kryje się za powstaniem kościoła, do którego podążają. Przyciąga ich miejsce uświęcone modlitwami pokoleń, atmosfera wyciszenia i spokoju, coś w rodzaju duchowego zawieszenia w czasie i przestrzeni. Przedeptują więc kalwaryjskie dróżki, nie zastanawiając się nad tym, że według przekazów Maryja sama wybrała sobie to miejsce. Albo modlą się w kościele wybudowanym na terenie cudownie odnalezionej po kradzieży i sprofanowaniu monstrancji. Błagają o pomoc w sprawach, wobec których czują się bezradni, zawieszają dziękczynne wota, od ich wpisów pęcznieją kroniki.

Prośby niewysłuchane?

Wracający z Jasnej Góry, Gietrzwałdu, Kalwarii Zebrzydowskiej czy San Giovanni Rotondo pątnicy często nie noszą widocznych znaków uzdrowienia i przemiany, a jednak twierdzą, że cud się zdarzył. – Tylko Bóg wie, co dzieje się w duszach ludzi, którzy u Niego szukają zmiłowania i nadziei – mówiła s. Elżbieta Siepak ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, która, mieszkając wiele lat w krakowskich Łagiewnikach, widziała miliony pielgrzymów i wysłuchała tysięcy historii nawróceń, odzyskania pokoju, pojednania z miłosiernym Jezusem.