Radość na gruzach

Iz 52, 7-10

Zabrzmijcie radosnym śpiewem, wszystkie ruiny Jeruzalem! (Iz 52, 9)

Nie ma dziś ważniejszej informacji. Miłość Boga jest niezmienna, nieodwracalna, wierna. Nawet, jeśli wydaje się nam, że Bóg opuścił ten świat, że nas porzucił i skazał na istnienie w osamotnieniu, to prawda – tylko się nam wydaje. On jest z nami. Z całą pewnością jest.

Nasza ludzka nadzieja nie jest tak niezachwiana, jak miłość Boga. Kruszy ją cierpienie, samotność, lęk. Czasem jedyne, co słyszymy, to milczenie Najwyższego. Jednak On nie zostawia swoich umiłowanych. Czy jesteśmy dla siebie wzajemnie zwiastunami tej oszałamiającej nowiny, że Bóg jest wśród nas? Czy jeśli ktoś z nas słabnie w nadziei, znajdzie się ktoś inny, kto ogłosi mu pokój, zwiastuje szczęście i obwieści zbawienie?

Bóg pragnie, by wieść o Jego zbawieniu dotarła do krańców ziemi. Również do naszych mentalnych krańców – myślenia, doświadczania, przeżywania, emocji. Jest w ruinach naszych światów i niesie pociechę w rozpaczy i zwątpieniu. To radość, która przebija się przez gruzy. Nie jesteśmy sami. Pan objawia się na oczach wszystkich narodów.