Dziś

„Założycielka mojego zgromadzenia Matka Paula Tajber przestrzegała przed niepokojeniem się o nieznaną przyszłość – opowiadała mi s. Bogna Młynarz, doktor teologii duchowości – Przecież nawet nie jesteśmy pewni, czy nastąpi to, czego się obawiamy! Zbytnia troska przypomina bezproduktywne błądzenie we mgle albo równanie ze zbyt wielką ilością niewiadomych. Tracimy energię i pokój nie osiągając żadnych skutków. Natomiast kiedy Bóg stawia przed nami konkretne wyzwanie, jesteśmy w stanie odnaleźć właściwą drogę. Nasz wysiłek, troska, zmaganie przypomina wtedy stawianie kolejnych kroków na tej drodze. Właściwa postawa chrześcijańska lokuje się dokładnie pomiędzy dwoma skrajnościami: między bezsensownym dreptaniem w kółko i leniwym siedzeniem na skraju drogi”.

„Nawet nie jesteśmy pewni czy nastąpi to, czego się obawiamy!” – te słowa są strzałem w dziesiątkę. 

„Jezus mówi do Zacheusza: „DZIŚ muszę zatrzymać się w Twoim domu”. Gdy zaś już tam gości stwierdza: „DZIŚ zbawienie stało się udziałem tego domu”. Nie przegap tej chwili, bo to w niej jest twój moment łaski ‒ przypomina kard. Grzegorz Ryś ‒ Bądź gotów teraz, dzisiaj, bo jutro nie do nas należy”.

To był rok nauki odpuszczania, realizacji słów o. Krzysztofa Pałysa „Nieraz warto przestać zastanawiać się nad tym, co jeszcze możemy zrobić, a zacząć myśleć o tym, co należy przestać robić”. Szło mi średnio, przyznaję, ale przynajmniej próbowałem. 

To był rok zachwytu tym, co drobne, codzienne, kruche, zwyczajne. „Nie pogardzać codziennością. Wciąż się słyszy określenia w rodzaju «kierat», «szara codzienność» i tak dalej. Nie jest szara: jest cała prześwietlona obecnością Boga. Nasza wina, jeśli tego nie potrafimy zauważyć. I nasza strata” – jak bardzo odnajduję się w tych słowach benedyktynki s. Małgorzaty Borkowskiej!