W więziennej celi i śnieżnej pustce. Opowieści wigilijne Grzegorza Czerwickiego i Jaśka Meli

Opowieść Grzegorza Czerwickiego to jedna z najbardziej poruszających historii, jakie słyszałem. „Dwanaście lat więzienia. Papierosy gaszone na ciele, nocne pobudki, upokarzanie. Zacząłem wierzyć, że jestem zerem”. W swej książce szczerze opowiada o 12 latach, które spędził za kratami, o tym, jak stracił siostrę, jak zapomniała o nim matka. Z takich zagmatwanych historii zazwyczaj nie wychodzi się obronną ręką. Patrząc po ludzku, to nie miało prawa się dobrze skończyć. Ale od czego jest Pan Bóg? – Im bardziej zaprzyjaźniałem się z Jezusem, tym mocniej dochodziło do mnie, że źródło mojego gniewu jest we mnie, a najgorsze więzienie, w jakie mnie wpakowano, jest w mojej głowie – opowiada dzisiaj. – Jak wyglądają święta w zakładzie karnym? Gdy jeszcze nie szukałem Boga, to wpadała paczka: rozdzielana, zjedzona i nie było nic poza tym. Nie było jakiegoś duchowego przeżycia, głębszego wchodzenia w temat. Wychowawca przychodził i dawał opłatek. Tak to wygląda w więzieniach. Inaczej jest na spotkaniach religijnych – wtedy jest też czasem poczęstunek. I nagle… nawróciłem się. (śmiech) Ostatnie Wigilie były już inne. Zmieniła się percepcja, choć siedziałem w różnych celach – z wierzącymi i niewierzącymi. Robiłem wszystko, by nakryć stół obrusem (czyli białym prześcieradłem), przygotować potrawy, które daje zakład karny. W pakiecie jest barszczyk i rybka, ale jeżeli masz pieniądze, możesz kupić inne potrawy. Ponieważ już pracowałem, mogłem to zrobić. Po nawróceniu mogłem wreszcie się pomodlić i mocno przeżywałem to, że Pan Jezus się rodzi, że Maryja bierze Go na ręce. Na szczęście miałem możliwość pogadania z innymi więźniami, bo zdarzały się osoby nawrócone. Wspólnie przeżywaliśmy te Wigilie. To było coś wspaniałego! Przychodził czas opłatka. Pamiętam pewną sytuację: wychowawca przyniósł opłatki, a ja wziąłem jeden i zacząłem się z nim łamać. To było coś, co nie przychodziło zbyt łatwo. Niektórzy patrzyli na to dziwnie. Wierzę z całego serca w to, że nawet jedna osoba, która ma relację z Duchem Świętym, zmienia klimat celi. Inaczej Wigilie wyglądają w małych celach, a inaczej w 17-osobowej, bo kilkunastu chłopa nie siądzie przy jednym stole. Dzielą się wówczas na ekipy. Ale w trzyosobowej można przystroić stół i zasiąść do niego jak w rodzinie. Wtedy naprawdę cela staje się taką rodziną. Czasami jedynie na chwilę… Czasem wspólna Wigilia łączy tych ludzi, ponieważ przeżywają ją razem, życzą sobie dobra przy łamaniu opłatka. Pamiętam, że naprawdę podczas Wigilii czułem się w tym więzieniu wolny. To właśnie w zakładzie karnym przeżyłem duchowo pierwszą prawdziwą Wigilię, bo za dzieciaka takich świąt nie pamiętam. Coś pięknego!