Jako chrześcijanie jesteśmy częścią tego dziedzictwa, które przyjęło słowo Boga

 Łk 2,1-14 

Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania»

Udał się również Józef z Galilei do (…) Betlejem (…). Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Łk 2,4-6

Ewangelia Łukasza wprowadzi nas podczas pasterki w tajemnicę Narodzenia Mesjasza. Będziemy mogli poczuć się tak, jakbyśmy wchodzili do Betlejem z Józefem. To bardzo ważne, żeby mieć przed oczami obraz kogoś, kto był prostym człowiekiem i w prostocie stał się świadkiem narodzin Boga. Józef pochodzi z rodu Dawida. Jako chrześcijanie jesteśmy częścią tego dziedzictwa, które przyjęło słowo Boga. O jego ważności przypomni nam Ewangelia św. Jana czytana w pierwszym dniu Bożego Narodzenia. Tutaj właśnie słowo będzie miało największe znaczenie. Od niego zaczyna się wszystko, co ważne. Przyjmujmy Boga w prostocie serca, jak Józef. A słowa, które wypowiadamy, niech będą dobre, tak jak Słowo Boga, w którego wierzymy.