Czy w średniowieczu można było zostać spalonym na stosie za czary? O. Tomasz Gałuszka w 7. odcinku rozmów o inkwizycji

Jacek Dziedzina: To naprawdę dominikanie zaczęli całe to szaleństwo z polowaniem na czarownice? Tak twierdziła w swoich pracach m.in. Małgorzata Pilaszek, dodając: „Dominikanie musieli znaleźć sobie jakiś nowy cel, by nie popaść w dezintegrację”.

O. Tomasz Gałuszka OP: Tak to już w życiu jest, że jak człowiek nie ma wystarczającej wiedzy, to najczęściej udziela bardzo szybkich, zero-jedynkowych odpowiedzi. Natomiast z czasem, im więcej wiemy, tym lepiej widzimy, jak bardzo to wszystko skomplikowane. I tak jest również z różnymi teoriami na temat przyczyn witchcraze, tej obsesji na punkcie czarownic. Oczywiście, mamy wśród dominikanów bardzo wyraziste osobowości związane z tematyką czarownic, zwłaszcza Heinricha Kramera, autora Malleus Maleficarum, czyli „Młota na czarownice”. Natomiast sprowadzanie tego tylko do dominikanów jest gigantycznym uproszczeniem.

Prawdziwe polowanie na czarownice zaczęło się dopiero w czasach nowożytnych, w XVI wieku, jednak już w XIV wieku podręczniki dla prowadzących procesy o herezję uwzględniały również czary.

Ale czarownice nie były jeszcze targetem w procedurach inkwizycyjnych. Nie żeby nie było osób praktykujących czary – po prostu Kościół nie miał wypracowanego stanowiska odnośnie do tego, czy czary są rzeczywistym działaniem diabła. W średniowieczu nie było wśród teologów przekonania, że czary wywołują realne skutki, tak jak w przypadku herezji, która wykrzywia jakąś prawdę o Bogu i realnie szkodzi zarówno heretykowi, jak i społeczeństwu.