Nowi przed tronem Boga. Reportaż z Sanktuarium Nowych Męczenników w Rzymie

Obie eleganckie, z odrobiną włoskiej nonszalancji. Podobne jak dwie krople wody, nie wyparłyby się siebie, a na portretach mogłyby uchodzić za tę samą osobę, sfotografowaną w sporym odstępie czasu. Matka z dodatkową ćwiercią wieku na twarzy i w oczach. Podekscytowane, z tą samą nonszalancją usiłują udawać, że ekscytacja nie jest aż taka duża; młody aktor, na którego właśnie się natknęły, jest na tyle rozpoznawalny, że trudno się nie ekscytować. I na tyle przystojny, że nie mogły go przegapić. Oderwany od pracy, opowiada o sytuacji włoskich teatrów, w których trudno znaleźć angaż, a o dobrym wynagrodzeniu można tylko pomarzyć. Na planie filmowym też nie jest najłatwiej. Pięć metrów od niego operator kamer ponuro wbija widelec w talerz carbonary. Mają przerwę; dziewczyny z cateringu flirtują z oświetleniowcem, kościół, przed którym akurat kręcą, cały oblany jest słonecznym światłem, od Tybru nie nadciąga nawet odrobina powiewu, choć to nieopodal. Rozmowa trochę chyba męczy młodego aktora, ale kobiety nie odpuszczają. Święty Bartłomiej na cokole wpatruje się w kościół z tym samym od wieków wyrazem twarzy, jego te gierki nie obchodzą, ma poważniejsze sprawy na głowie, a wieków ten kościół przeżył już sporo – ma ponad tysiąc lat i wciąż w kluczowym dla przepraw przez rzekę miejscu łączy ze sobą różne i odległe światy. Jak ten matki, córki i atrakcyjnego gwiazdora ze światem męczenników. – Jesteś zaręczony? – pyta w końcu matka.