Wiara na śpiewająco. Jakie znaczenie przywiązuje Kościół do śpiewu religijnego?

Był wieczór Bożego Narodzenia 518 roku. Młody mnich Roman, klęcząc przed ikoną Matki Bożej, skarżył się na zniewagę, która spotkała go kilka godzin wcześniej. Chórzyści ze świątyni Hagia Sophia w Konstantynopolu, urażeni z powodu zrównania go z nimi przez patriarchę, zaprowadzili go siłą na ambonę. „Skoro masz równe z nami prawa, to zaśpiewaj jak i my pieśń chwalącą Boga” – powiedzieli. Zrobili to złośliwie, bo wiedzieli, że nie zdoła tego uczynić. Upokorzony mnich, modląc się, zasnął. Synaksarion, czyli używana w Kościele wschodnim księga świętych, mówi, że święty ujrzał we śnie Bogarodzicę z książką w formie zwoju w ręku. Maryja poleciła mu, żeby zjadł księgę, co też Roman zrobił. Nazajutrz, pełen radości wszedł na ambonę i zaśpiewał wspaniały hymn „Dziewica rodzi dzisiaj Przedwiecznego...”. Ten złożony z 18 strof utwór do dziś śpiewa się w Kościele wschodnim w okresie Bożego Narodzenia, a jego autor został świętym Kościoła powszechnego, znanym jako Roman Pieśniarz (Melodos albo Hymnograf). Święty stworzył szereg ważnych dla Kościoła wschodniego hymnów liturgicznych. Jemu też przypisuje się autorstwo Akatystu ku czci Bogurodzicy – utworu wręcz mistycznego, o niesłychanej głębi teologicznej. Ten wykonywany wielogłosowo hymn uwzniośla słuchaczy i przyprawia o drżenie serca. „Witaj, bo dźwigasz Tego, co wszystkie dźwiga rzeczy”, „Witaj, konarze pnia, co nie usycha”, „Witaj, modlitwy kadzidło pachnące” – to niektóre z dziesiątek strof adresowanych do Bogarodzicy. W jednym z fragmentów pojawia się wspomnienie Magów, którzy wracając z Betlejem, „pominęli Heroda – głupca, co śpiewać nie umiał: Alleluja”. Król Judei został nazwany głupcem z powodu niezdolności do wyśpiewania Bogu chwały. To wymowne świadectwo znaczenia, jakie Kościół przywiązywał do śpiewu religijnego.