Maria i Alojzy Quattrocchi. Jak ważna w świętości jest codzienność?

Ich beatyfikacja była świeżym powiewem Ducha. Przyzwyczailiśmy się do wynoszenia na ołtarze założycieli zakonnych wspólnot czy heroicznych męczenników oddających życie za wiarę. To były życiorysy opowiadane z wysokiego C, z patosem i często niepotrzebnym lukrem. Gdy do grona błogosławionych dołączyli Maria i Alojzy Quattrocchi, zobaczyliśmy, jak ważna w świętości jest codzienność, zwyczajność. Tak, to była świętość od kuchni…

Ponieważ aż do 21 października 2001 r. papieże nie wynieśli na ołtarze żadnej małżeńskiej wspólnoty, a beatyfikacja włoskiej pary miała miejsce przed wyniesieniem na ołtarze rodziców Małej Tereski, ta uroczysta celebracja trafiła na pierwsze strony gazet. Ludzie na całym świecie czytali o włoskich małżonkach i odnajdywali się w ich opowieści.

„Pewnego razu zaczęliśmy się z żoną zastanawiać, dlaczego w gronie świętych i błogosławionych tak trudno znaleźć osoby żyjące w małżeństwie, a już praktycznie w ogóle nie ma w nim świętych par małżeńskich, w których i żona, i mąż byliby czczeni jako święci” – opowiadał Zbigniew Nosowski, autor książki „Parami do nieba”. „Przez wieki katoliccy małżonkowie nie otrzymywali od swego Kościoła wzorów do naśladowania w postaci beatyfikowanych czy kanonizowanych par małżeńskich, a o istniejących świętych, którzy żyli w małżeństwie, wiadomo było niewiele. Żadna z tych par – aż do czasu, gdy Jan Paweł II beatyfikował małżonków Quattrocchich – nie była kanonizowana wspólnie ani też właściwie nie zdarzało się¸ by ukazywano małżeństwo jako ich drogę do świętości. W roku 1998 znałem 6 takich par, a w chwili pisania książki – już 83!”.

Nieprzypadkowo Jan Paweł II beatyfikował Marię i Alojzego w 20-lecie poświęconej rodzinom adhortacji Familiaris consortio.

Alojzy Beltrame Quattrocchi (ur. w 1880 roku w Katanii) był wziętym adwokatem. Każdy dzień rozpoczynał od Eucharystii, a zapał, z jakim opowiadał o wierze, wielu przyciągnął do Kościoła. Młodsza o cztery lata, pochodząca z Florencji Maria Ludwika Corsini podobnie jak jej przyszły mąż przeniosła się do Rzymu. Jaka była? Bystra, oczytana, nieprzeciętnie inteligentna – opowiadali znajomi. Przeżyła męża o 14 lat. Zmarła w 1965 roku.

„Byliśmy jedną wielką bryłą skalną, jednolitą, bo utworzoną z jednego materiału” – opisywała. „Nigdy tak wyraźnie nie ujrzałam chrześcijańskiego małżeństwa w postaci jednolitego głazu jak wówczas, gdy wynoszono z domu martwe ciało Alojzego. Straciłam odłamek skalnej bryły, którą razem tworzyliśmy. Ten jednolity głaz był chciany przez Boga i uświęcony przez sakrament małżeństwa, stworzony i uformowany przez wzajemne zrozumienie i miłość. To miłość sprawiła, że stał się niepodzielny, niemożliwy do rozbicia”. Wyznała, że po śmierci Luigiego odczuwała jego stałą obecność, zwłaszcza podczas przyjmowania Komunii. „Kiedyś odłamki skalne znowu połączą się w jeden głaz. Złączymy się na zawsze” – pisała.