Pozory skrywające obojętność

Ap 3, 1-6. 14-22

Znam twoje czyny: masz imię, które mówi, że żyjesz, a jesteś umarły (Ap 3,1b)

Duchowa obojętność to najtrudniejszy stan do rozpoznania. Łatwiej rozpoznać osobę niewierzącą, która jasno i świadomie deklaruje, że Bóg jej nie interesuje - wówczas, jest szansa, że w krytycznym momencie swojego życia, równie trzeźwo i świadomie przyzna, że jednak chce mieć relację ze Stwórcą. Oczywistym jest rozpoznanie osoby, która tak głęboko dzieli życie z Najwyższym, że jej oczy płoną nadzieją i miłością, a błaha codzienność naznaczona jest pasją życia, sensem i wdzięcznością. Jednak niektórzy żyją też tak, że deklarują publicznie wiarę w Boga poprzez słowa czy powtarzanie rytuałów, ale ich sposób życia nie różni się od niewierzących. I choć taka osoba modli się, chodzi do kościoła, to jednak Bóg chce wyrzucić ją ze swoich ust! (w.16) Bo to postawa odrzucenia Boga. Ukryta pod maską religijnych uczynków, które wynikają z nieprzemienionego serca.