Inteligentny projekt

 Ap 1, 1-4; 2, 1-5a

Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym sługom… (Ap 1,1)

Zazwyczaj nie zwracamy uwagi na „oczywiste” momenty w czytaniach: traktujemy je jako wprowadzenie do tego, co jest istotą, głównym motywem. Jak dziś – z pewnością wszystkich poruszą słowa znajdujące się prawie na końcu: „Znam twoje czyny: trud i twoją wytrwałość, i to, że złych nie możesz znieść i że próbie poddałeś tych, którzy zwą samych siebie apostołami, a nimi nie są, i że ich znalazłeś kłamcami”. I pewnie wielu z nas zwróci uwagę na to dopowiedzenie: „Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości”. Jak gdyby słowo chciało nam dzisiaj pokazać, że… wszyscy jesteśmy winni. Nawet ci, którzy znajdują się po dobrej stronie mocy, mają rację, przeciwstawiają się złu – sami mogą zaciągnąć winę. 
Czytanie zaczyna się jednak od bardziej „oczywistego”, a przez to zazwyczaj puszczanego mimo uszu, momentu: „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym sługom, co musi stać się niebawem i co On, wysławszy swojego anioła, oznajmił przez niego za pomocą znaków słudze swojemu, Janowi. Ten poświadcza, że słowem Bożym i świadectwem Jezusa Chrystusa jest wszystko, co widział. Błogosławiony, który odczytuje, i ci, którzy słuchają słów proroctwa, a strzegą tego, co w nim napisane, bo chwila jest bliska.”. Dlaczego Kościół nie pomija tego „wstępniaka”, dlaczego nie przechodzi od razu „do rzeczy”? Czytam raz, drugi… piąty. Zachęcam do tego samego. By kolejny raz zachwycić się tym, w jak inteligentnym projekcie uczestniczymy: ile tu powiązań, uczestników procesu przekazania informacji, dobrej nowiny, ostrzeżeń, wezwania do nawrócenia, ile tu nieprzypadkowości, celowości… Jesteśmy wolni, ale nie zdani na ślepy przypadek. Jesteśmy w rękach Tego, który mądrze to wszystko rozplanował.