Prawa ręka księdza Bosko

Przejęcie prowadzenia zgromadzenia tuż po założycielu? To niezwykle trudne, by nie rzec: karkołomne zadanie. Każdy, kto miał takie doświadczenie, narażony był na nieustanne porównywanie i na własnej skórze doświadczał tego, jak trudno jest odziedziczyć dzieło po wizjonerze, założycielu, który pisał regułę i miał w głowie jasny plan.

„Zbyt młody!”, „Za krótko przebywa w zakonie!”, „Jest dopiero neoprezbiterem!” – wielu kręciło głowami, gdy jako następcę Dominika wybrano Jordana z Saksonii. To zawsze najbardziej newralgiczny moment nowego dzieła. Przekonali się o tym zarówno bracia z Taizé, jak i spadkobiercy ks. Blachnickiego, który potrafił scalić w jednym ruchu i charyzmatyczność, i kult Niepokalanej, i miłość do liturgii, i Krucjatę Wyzwolenia Człowieka, i pomysł na wychowanie młodzieży, i formację dorosłych, i….

Przed takim zadaniem stanął Michał Rua. Znał doskonale Jana Bosko, charyzmatycznego wizjonera. Michał Rua urodził się w Turynie 9 czerwca 1837 roku jako syn kierownika w fabryce broni. Był najmłodszy spośród licznego rodzeństwa. Wcześnie stracił ojca, a jego bracia przeżyli szybki kurs dorastania, podejmując pracę w turyńskiej fabryce. Michał w każdą niedzielę biegł d​o oratorium, w którym po Mszy ks. Bosko zapewniał chłopakom rozrywkę i rozmawiał z nimi o Bogu.

Dwa lata po Pierwszej Komunii jedenastolatek zapisał się do szkoły prowadzonej przez Braci Szkół Chrześcijańskich. To sam ks. Bosko, widząc jego talenty, pasje i zaangażowanie, zaproponował mu dalszą naukę. Trzeba było przekonać matkę, która liczyła na to, że chłopak pójdzie w ślady ojca, podejmując pracę w fabryce broni. Udało się! Michał zamieszkał przy oratorium i z czasem zaczął pełnić funkcję asystenta ks. Bosko. Na jego ręce złożył śluby zakonne i objął samodzielne prowadzenie oratorium na drugim krańcu stolicy Piemontu. W 1858 roku dołączyła do niego mama, by przez 18 lat pomagać w gotowaniu, praniu i pracach w ogrodzie. Jej syn w 1860 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Był nie tylko pierwszym kapłanem – wychowankiem założyciela salezjanów, ale i kierownikiem naukowym założonych przez niego szkół (około 300 uczniów uczęszczało do gimnazjum, drugie tyle chodziło do szkół zawodowych i wieczorowych, a ponad tysiąc w niedziele i w święta – do trzech oratoriów). W 1865 roku ksiądz Rua został dyrektorem administracyjnym całej rodziny salezjańskiej. Gdy jako trzydziestolatek poważnie zachorował, ks. Bosko rzucił: „Nie chcę, żebyś umarł. Musisz mi jeszcze pomóc w tylu sprawach!”. Ks. Michał wyzdrowiał. Pomagał przy zakładaniu żeńskiego zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych czy organizowaniu wyprawy misyjnej do Ameryki Południowej.

Schorowany ks. Bosko zmarł na jego rękach, a ks. Rua został przełożonym generalnym zgromadzenia. Kierował nim przez 22 lata, aż do śmierci w 1910 roku. Beatyfikowano go 29 października 1972 r.