Ks. Jerzy Popiełuszko: Nie potrafię zamknąć swojego kapłaństwa w kościele

Z wyświęconym kolegą wymyślili motto kapłańskiego życia: „Żeby się nie skleszyć, nie stać się klechą”. „Spowiadałem ludzi klęczących na bruku, zmęczonych do granic wytrzymałości” – wspominał duszpasterz robotników, ludzi bitych, prześladowanych, szykanowanych. „Jak wiele potrafisz, Boże, zdziałać przez tak niegodne jak ja stworzenie. Będę wśród swoich robotników, dopóki tylko będę mógł...”.

W 40. rocznicę męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki ukazała się szczegółowa, niewygodna, mądrze subiektywna (dzięki niebanalnym prywatnym dygresjom) biografia błogosławionego. To retrospektywna opowieść o działaniu Bożym w życiu kapłańskim, o rzeczywistości nadprzyrodzonej, która zwycięża w cieniu inwigilacji, prześladowań, haniebnych PRL-owskich zbrodni. Opowieść prowadząca przez kolejne etapy dorastania do krzyża – kilkuletniego chłopca (który nie płakał, gdy przebił sobie dłoń gwoździem, bo myślał o męce Pana Jezusa), ministranta, kleryka, szeregowca, kapłana. Wiele miejsca poświęca autorka szczegółom dzieciństwa, matce Alka, ukrzyżowanemu macierzyństwu, które powtórzyło ból Piety.