Święty Kasper del Bufalo – apostoł nabożeństwa do Najdroższej Krwi

Wielu widzów „Pasji” Mela Gibsona zapamiętało scenę, gdy Maria po okrutnym biczowaniu Syna (tę scenę uznano za najbardziej drastyczną) wyciera z posadzki Jego krew. Jakby chciała zachować każdą jej kroplę. „Krwi Chrystusa, przelana na krzyżu, wybaw nas. Krwi Chrystusa, zapłato naszego zbawienia, wybaw nas” – wołamy w Litanii do Najdroższej Krwi Chrystusa. Zatwierdził ją w 1960 roku Jan XXIII. Co ciekawe, jego wybór miał proroczo przewidzieć wiele lat wcześniej św. Kasper del Bufalo (1786–1837).

Przyszedł na świat w Wiecznym Mieście. Często chorował. Jako dwulatek został uzdrowiony z choroby oczu za wstawiennictwem św. Franciszka Ksawerego. Najbliżsi wspominali, że jego największą pasją było głoszenie Słowa. Już jako dziecko bawił się w wygłaszanie kolegom homilii, a jako młodzieniec (choć z natury niezwykle nieśmiały) doszedł do takiej wprawy, że ciągnęły do niego tłumy rzymian. Jego kazania były tak poruszające, że Włosi nazwali go… „duchowym trzęsieniem ziemi”. Zapał, z jakim opowiadał znajomym o doświadczeniu wiary, sprawił, że zaczęto go nazywać „małym apostołem Rzymu”.

Marzył o tym, by zostać misjonarzem. Jako dziewiętnastolatek został przełożonym nowej szkoły katechetycznej przy Santa Maria del Pianto, często przemawiał w kościołach i na placach Rzymu. Ogromną miłością darzył ubogich i obłożnie chorych w hospicjach i szpitalach. 31 lipca 1808 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Ten rzymianin był tak wielkim czcicielem świętych kropel krwi Mesjasza, że wprowadził w wielu świątyniach Rzymu specjalne nabożeństwo. Trwało przez cały rok, bo poszczególnym kościołom Wiecznego Miasta Kasper przypisywał kolejne miesiące roku.

Żył w czasach ogromnych historycznych zawirowań, a ponieważ podczas okupacji francuskiej nie złożył przysięgi wierności Napoleonowi, skazano go na wygnanie. Papież Pius VII powierzył mu prowadzenie misji ludowych. „Błagam ciągle Boga o łaskę, bym zawsze mógł prowadzić misje i umarł w tej świętej służbie” – pisał. Chciał wstąpić do jezuitów, ale jego spowiednik poradził mu, by założył własny zakon. Ponieważ chciał przybliżyć wiernym tajemnicę Krwi Chrystusa, założył, wraz z trzema towarzyszami, Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa. Miało to miejsce w opactwie San Felice w Giano, w dniu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 15 sierpnia 1815 r. Bardzo szybko papież Pius VII zaakceptował nazwę i to on ofiarował pierwszą siedzibę.

Kasper często chorował, ale gdy w grudniu 1837 r. w Rzymie wybuchła epidemia cholery, pośpieszył, by nieść pomoc umierającym na ulicach Wiecznego Miasta. Sam zachorował i zmarł w opinii świętości. Jan XXIII nazwał go „największym na świecie apostołem nabożeństwa do Najdroższej Krwi”.