Wypadanie z łaski

Ga 5,1-6

Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość (Ga 5,6)

Jezus swoją śmiercią ustanowił nowe prawo, które nie zniosło starego, ale wypełniło je w doskonały sposób (Mt 5,17). Od tej pory, ponad dobrymi czynami, które miałyby prowadzić do bliskości z Bogiem, większe znaczenie ma postawa serca. Dzięki pomocy Ducha Świętego mamy udział w usprawiedliwieniu, którego Jezus dokonał na krzyżu, umierając za tych, którzy w Niego uwierzą (KKK 1991). To przeobfita miłość Boga do człowieka, która nakreśla porządek: mój Syn wszystko zrobił, potrzebna jest tylko wiara, że już się wykonało. A zatem „wypadanie z łaski” to nie moment, gdy zgrzeszyliśmy, ale to brak uznania, że ofiara Jezusa była jedyną i doskonałą pomocą dla człowieka. I choć niektórzy próbują swoimi czynami zasłużyć czy zadośćuczynić to taka postawa jest cichym wyznaniem: Jezu, Twoja ofiara była niepotrzebna, ja mogę sam. Dlatego Bóg widzi uniżone serca ludzi, którzy wiedzą, że nie zasłużyli by Jezus za nich umarł, ale uwierzyli, że tak bardzo są ukochani. I doświadczają błogosławieństwa nieadekwatnie większego do swoich czynów.