Żywy Kościół. Dzień po dniu

Nie trzeba wiele. Wystarczy zaryzykować i wyjść. 

Plan mijającego tygodnia? Poniedziałkowy wieczór – Katowice-Giszowiec. Kilkadziesiąt młodych osób, przede wszystkim studentów, z ogniem i ogromną pasją oddaje chwałę Najwyższemu. Wtorek: Zabrze, Seminarium Odnowy Wiary. Spora salka parafialna pełna ludzi, którzy słuchają opowieści o miłości nie z tej ziemi. Środa – Chełm Śląski. Kurs Alpha – kolejne kilkadziesiąt osób rozważających przy stołach, czym jest modlitwa. Od piątku do niedzieli: rekolekcje dla wspólnoty „Ogień Boży” z Trójwsi (od lat ci górale zachwycają mnie swą pokorą i uległością wobec natchnień Ducha Świętego). I tak tydzień po tygodniu.

Myślę, że trzeba mieć naprawdę złą wolę, by określić Kościół jako martwy. Jasne, można bronić „z góry przyjętej tezy”, do złudzenia przypominając bohatera dowcipu: Zima, dwudziestostopniowy mróz, śnieg po pachy. Do domu wraca umordowany Heniek. „Gdzie byłeś?” – pyta stojąca w drzwiach żona. „Naaa... jagodach...” „Gdzie?” „Na jaaagodach”. „Pytam ostatni raz, gdzie byłeś!” „Na jaagodach. Taką opcję obrałem i taaakiej się będę trzymał”.

Dynamiczna eklezjalna rzeczywistość, którą opisuję, pulsuje podskórnie i nie trafia na pierwsze strony gazet. Dzień w dzień tysiące ludzi spotykają się, by oddawać chwałę Bogu, formować się, czytać Słowo, adorować. To, jak zaśpiewałby Tomek Budzyński, „niewidzialna armia”. Co więcej – mam wrażenie, że skandale na plebaniach (dzięki Bogu wychodzą na światło dzienne!) prowokują obietnicę: „gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”. 

Z takim Kościołem spotykam się nieustannie. Pewnie dlatego kompletnie nie dotykają mnie złośliwe, warczące komentarze. Nie przejmuję się zdaniem większości. Pięciu na sześciu uczestników gry w „rosyjską ruletkę” twierdzi przecież, że to bardzo bezpieczna zabawa.