Nie wolno lżyć prezydenta

Każdy, kto publicznie znieważy głowę państwa może się spodziewać kary pozbawienia wolności do lat trzech, zgodnie z 2. paragrafem 135. artykułu kodeksu karnego.

Jako piłsudczyk, a więc osoba szanująca majestat Rzeczypospolitej uosabiany przez jej prezydenta, z uznaniem przyjmuję to orzeczenie TK, chociaż wolałbym, żeby nie było potrzeby jego stosowania. Nawet ci, którym nie odpowiada polityk sprawujący najwyższą funkcję w państwie powinni bowiem powstrzymywać krewki język, krytykując jego postępowanie.

W naszym życiu publicznym od dawna już zagościły fatalne obyczaje, których rezultatem jest znaczne obniżenie standardów dyskusji politycznych. O ile można jednak zrozumieć ostre (byle nie wulgarne) słowa wypowiadane wobec premiera i jego ministrów, a także członków partii, o tyle prezydent RP winien być chroniony przed takimi atakami, podobnie jak np. królowa brytyjska.

Szkoda, że przywołanie do porządku nazbyt zapalczywych obywateli, ośmielających się lżyć głowę państwa, musi być związane z procesową sankcją, a nie ze zwykłym wyczuciem tego, co wolno o niej powiedzieć, a czego nie. Skoro nader szybko zanikają jednak w Polsce kultura bycia i dobre obyczaje, musi pojawić się odpowiedzialność karna, chociaż sądy będą miały z pewnością sporo kłopotów z odróżnieniem mocnego, ale dopuszczalnego w publicznym dyskursie słowa, od zasługującej na interwencję prokuratora obelgi.