Madonna, apostoł i... kamień gorączki. Reportaż z najstarszego francuskiego sanktuarium

Przez tłum turystów i pielgrzymów przedziera się mężczyzna. Postawny, wysportowany, idzie pewnym krokiem. Mija małżeństwo wpisujące się do pamiątkowej księgi i dziewczynę zapalającą świecę. Naraz przystaje i... kładzie się na posadzkę. Splata dłonie, zamyka oczy, wygląda, jakby nie żył. W romańskiej katedrze, dwadzieścia metrów od niewielkiej figurki czarnej Madonny z Dzieciątkiem, ten na oko czterdziestoparolatek jest jak posąg, dobrowolnie staje się eksponatem. Reliktem epoki, jakich tu wiele; ci, którzy wchodzą do bocznej kaplicy, wzdrygają się, niektórzy ze zdumieniem otwierają szeroko oczy, inni zastanawiają się, czy to aby na pewno żywy człowiek, czy może woskowa figura. Ażurowe półki uginają się od kolejnych zapalanych świeczek, każdy chce zostawić modlitewną intencję, przypieczętować prośbę, czy dziękczynienie, woskiem. U stóp Maryi, w najstarszym francuskim sanktuarium. W Le Puy-en-Velay.